Απολείπειν ο λυγμός Μενέλαον
Κάθομαι στο πιο βαθύ φωνήεν
που πήρα με χρησμό απ'το στόμα της
Θα κοιμάται βουερά
πάνω σ' εκείνο το γιομάτο νύχτες χρώμα Του
ξεκοκαλίζοντας νοστιμιές από αίμα και σάλιο
Πλησιάζει θάλασσα Μενέλαε
μη δείξεις δροσιά
μη δείξεις ίχνος αλάτι
κάτι ξέρεις από παραπλάνηση
ολόκληρα χρόνια πλάι σε μιαν ομορφιά
παγωμένη και φαγωμένη και δύσβατη
να τραβάς κουπί
στα καλά καθούμενα
για να της βάλεις ψυχή
Θα σφυρίζει στα τείχη αδιάφορα
κι από κάτω παλικάρια
θα πληρώνουν με βγαλμένα δόντια
με σκισμένα στήθη τον μύθο της
Πλησιάζει θάλασσα Μενέλαε
κάνε πως χάλασαν τα πανιά
κάνε πως το κατάστρωμα το ξέκαναν
τ' από μέσα μποφόρ
ο μεγάλος αέρας
που κάθε βράδυ σαν ησυχάζεις
σε περικυκλώνει αλύπητα
Στοχαστική και βαθιά φιλοσοφημένη ποίηση . Μ' αρέσει
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή