Γιώργος Μοράρης "Ταφική απομόνωση"

Ο Γιώργος Μοράρης κατάγεται από την Κύπρο , και συγκεκριμένα από τη Λεμεσό . Εργάστηκε ωστόσο στην Ελλάδα ως εκπαιδευτικός , Φιλόλογος , στη Μέση Εκπαίδευση .Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του δημοσιεύτηκε το 1991 και είχε τίτλο "Συναναστροφές Σιωπής" .Από τότε κυκλοφόρησε άλλες δύο δουλειές σε αρκετά μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους , τα "Άνθη Ράμνου" το 1998 και δέκα χρόνια μετά τον "Ροσμαρίνο" του 2008. Η ποίησή του είναι επηρεασμένη από την ιδιότητά του ως φιλολόγου ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα ποιήματά του υπερισχύει ο Φιλόλογος έναντι του Ποιητή . Συμβαίνει μάλιστα το ακριβώς αντίθετο : η Ποίηση του Μοράρη είναι αυθεντική και σε πολλά σημεία εξαιρετική . Ο ποιητής αξιοποιεί με ευφυέστατο τρόπο τον αρχαίο ελληνικό μύθο ,όχι για να δημιουργήσει απλώς εντύπωση ή να προσδώσει στα ποιήματά του μια πινελιά κύρους ,αλλά για να ανακατασκευάσει το μύθο , να απομυζήσει τα δραματικά του στοιχεία , να στήσει τον αναγνώστη απέναντι στους συμβολισμούς του , να τον αναδείξει σε ζώσα πραγματικότητα ,η οποία μεταφέρει διαχρονικά τις φοβίες , τους πόθους και τα σκοτεινά σημεία του ανθρώπου . Από τη συλλογή "Ροσμαρίνος" επέλεξα το ποίημα "Ταφική  απομόνωση"

Καμιά εκπλήρωση

δεν μπορούσε ν’ αναχαιτίσει

τα μάτια μας που έπλεαν 

και χάθηκαν μακριά. 

Κάτω από την επιφάνεια της λίμνης 

γλιστρούσαν οι χελώνες 

σχημάτιζαν ερωτική πομπή 

και χόρευαν στο υδάτινο μισόφωτο. 

Εκεί που τα γλυκά νερά της αλμύριζαν 

πρόβαλε το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

με τα κύματα των άπειρων υποσχέσεών της. 

Βγήκαν φεγγάρια 

που καταδύθηκαν για το λουτρό τους

και ξανάνιωσαν 

κεφάλια Νηρηίδων

στήθη που τέμνουν το πέλαγος. 

Το πόδι του χρόνου κρινόταν 

στους βραχίονες μιας ζυγαριάς

χωρίς αντίβαρο.

Ταλαντεύτηκε μπροστά μας η θέα

και το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

αναδιπλώθηκε να διαλυθεί

στο σάβανο της ομίχλης. 

Οι χελώνες άκουγαν κραδασμούς

που δεν τους εννοούσαμε

μας οδηγούσαν 

τα πηδάλια των ποδιών τους 

εκεί που μετατοπίσθηκαν όλα 

στην αρχική θέση τους.

Όπως άνοιξαν 

έκλεισαν οι πύλες του τοπίου 

ενταφιάζοντας  απομεινάρια

μιας ακινητοποιημένης ζωής.

Έρμαιο στη ναυτία των αιώνων 

εκείνος π’ αφήνει 

την αρχαία θάλασσα ν’ αναπαύεται

μέσα στην ψυχή του.