Τον Κώστα Γερμανό τον γνώρισα τυχαία σε μία ποιητική βραδιά στην περιοχή της Ακρόπολης . Κλειστός άνθρωπος , αινιγματικός . Σου έδινε την εντύπωση ότι είναι περαστικός από αυτή τη χώρα , από αυτή την πόλη , από αυτή τη ζωή . Δεν είπαμε πολλά . Μου έδωσε μόνο ένα τρισέλιδο με μερικά ποιήματα που ακόμη δεν έχει δημοσιεύσει . Μου είπε ακόμη ότι γεννήθηκε στην Αμερική πριν από 48 χρόνια κι ότι ήρθε στην Ελλάδα στη δεκαετία του 90 .Μου εξομολογήθηκε την αγάπη του για το Ρίτσο , για τον Έζρα Πάουντ , για τον Τάσο Λειβαδίτη και την Ελένη Βακαλό . Στα ποιήματά του διαφαίνεται μία λεπτή μελαγχολία , η οποία ωστόσο κρύβει πάντοτε μέσα της την ελπίδα .Η ποίησή του είναι πεζολογική , με μεγάλο κατά κανόνα στίχο , στον οποίο ξετυλίγεται μια σκέψη , ένα συναίσθημα ή ένα βίωμα . Δημοσιεύω το ποίημα "Εκεί έξω" , το οποίο μου άρεσε ιδιαίτερα .
ιστορίες γυρνάνε σαν τα καράβια σε φαγωμένα λιμάνια
απ' την αρμύρα σκληραίνουν τα λόγια μας
Έχουν τον τόνο μιας στρόγγυλης πέτρας
που την πετάγαμε μικροί στο χάος
και μας την επέστρεφε μισοτελειωμένη
Ζητάμε κάτι να γύρει πάνω στον ώμο μας
ίσως την απαλάμη μιας βροχής
ίσως το νέκταρ ενός λουλουδιού
Είναι μισός και λιπόθυμος ο καιρός
Είναι αγίνωτες οι μέρες στο καλεντάρι μας
Θα φύγουμε με το πρώτο κάρπισμα μιας άνοιξης
Εκεί έξω υπάρχει χώμα με ρίζες έτοιμες να μας δεχτούν
Εκεί έξω ακόμη η δροσιά ρέει απ' τα φύλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου