Κώστας Ρεούσης : "ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ"

Ο Κώστας Ρεούσης ανήκει στην ομάδα των ποιητών που κατάγονται από την Κύπρο και άρχισαν να δημιουργούν μετά το 1990 .Πρόκειται για έναν ευρύ κύκλο δημιουργών που δίνουν το δικό τους στίγμα στη νεότερη λογοτεχνική παραγωγή του νησιού ,με κυριότερους εκπροσώπους τον Γιώργο Χριστοδουλίδη , τον Βάκη Λοιζίδη , τη Μαρία Σιακαλλή και φυσικά τον Κώστα Ρεούση .Ο τελευταίος μάλιστα κατορθώνει να αυτονομηθεί εκφραστικά και θεματολογικά ,και να προσφέρει ένα ποιητικό έργο βασισμένο στα διδάγματα της υπερρεαλιστικής γραφής του Εμπειρίκου ,και γι'αυτό ίσως διαφορετικού . Η ποίησή του χτίζεται πάνω σε έναν σχεδόν αφηγηματικό ρυθμό , υπερβαίνοντας πολλές από τις λογικές και εκφραστικές συμβάσεις . Η λογική τάξη των λέξεων συχνά αίρεται ,αλλά εντελώς απροσδόκητα οι λέξεις δένονται μεταξύ τους σε μία αλυσίδα ετερόκλητων εικόνων και εμπειριών . Η στίξη απουσιάζει ακριβώς για να περιγράψει τη σύγχυση που επικρατεί μέσα σ' έναν κόσμο διχοτομημένο ,όπως αυτόν της πατρίδας του . Θέματα όπως η παράνοια , ο θάνατος , η ανθρώπινη τραγικότητα περιφέρονται ως ελλειπτικά σχήματα που αφήνουν συνεχείς εκκρεμότητες στο μυαλό του αναγνώστη μετά την ανάγνωση των παραληρηματικών στίχων του ποιητή . Στις τελευταίες μάλιστα συλλογές του ,ο λόγος του γίνεται περισσότερο δραστικός και λιτός , εκπέμποντας μία αίσθηση δραματικότητας .Ο Κώστας Ρεούσης έχει δημοσιεύσει τις συλλογές "Χαμαιλέων" ,"Feuille Volante υπερπραγματικής θρασύτητας" ,"Ο κρατήρας του γέλιου μου" , "Καρίνα" και "Ναρικατέ". Σας παρουσιάζω το ποίημα με τίτλο "ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ"

έτσι όπως σηκώνεσαι αιχμηρή  από τον ύπνο  ενός έρωτα με πιάστρες  γραμ-

ματοσήμων πελασγικών δεικνύοντας την ιστορία  ζωντανών στα χώματα 

αιμοσταγών συγκρούσεων με το κεφάλι ενός άνδρα  αντικρίζοντας το φύλο

θηλυκού σε αίνιγμα με συγκίνηση  σε απόλυτη εκσπερμάτωση  η πληρότητα

των μαστών  ακραιφνής  διάθλαση ουρανίων σωμάτων στο φαλλό των αμπε-

λουργικών καταστάσεων  του εκστασιασμένου καθώς εύδρομος και  ενά-

ντιος συνάμα  συγκεντρώνεται  στην ίδρυση  μιας πρωτογενούς ψυχοστασίας 

η αρχέγονη επιστράτευση  ορκισμένων γραφιάδων  στον κύκλο της αλαλά-

ζουσας  συνοικίας  εικάζοντας  συντροφιά  λευκοφόρων  κέλευθος  πλαστικής

ευμορφίας   ψαλιδικά   ζητώντας  η τέχνη του σώματος  να μην εκλαμβάνεται

ως ματαιοπονία   στο ζόφο   κανιβαλικών  πλοκαμιών γεννημένων φονιάδων 

Νικηφόρος Ουρανός "Κυνόδοντας"

Ο Νικηφόρος  Ουρανός   ζει και εργάζεται  στην Πάτρα . Σπούδασε  γαλλική  φιλολογία  στο Πανεπιστήμιο  Αθηνών και  συνέχισε  τις μεταπτυχιακές  του σπουδές   στο Παρίσι . Με την ποίηση  ασχολείται  εδώ και πέντε χρόνια , χωρίς ωστόσο να έχει ακόμη δημοσιεύσει  κάτι .Αυτή την εποχή εργάζεται  πάνω στην ολοκλήρωση της πρώτης  ποιητικής του συλλογής που θα φέρει τον τίτλο " Ακροάσεις και απορρίψεις".Η ποίησή του διακρίνεται από έναν χιουμοριστικό και ανάλαφρο τόνο ,πίσω από τον οποίο ωστόσο κρύβεται μία αιχμηρή ειρωνεία για τον ξεπεσμό της ατομικής μας αξιοπρέπειας και την καθημερινή τριβή του ανθρώπου με συνήθειες που τον μετατρέπουν σ' ένα ον πανούργο και αδίστακτο . Σας  παρουσιάζω το ποίημα "Κυνόδοντας" .

Κυνόδοντας

Δώσε μου δύναμη σκληρό μου δόντι
να τρυπάω τις φλούδες των ανθρώπων
και να μου μιλά το αίμα τους
Έστω γεμάτο από χοληστερίνη
και φαρμακερά  χαπάκια
να μου μιλά το ψέμα τους
να κάνω πως καταλαβαίνω

Θα σε βουρτσίζω
με τα λόγια τους και με τα νύχια τους
να γίνεις δόντι άλφα άλφα
να βγαίνεις στο σεργιάνι συμποσίων
καμαρωτό
να μην προφταίνει άλλο δόντι
να μασήσει γρηγορότερα από σένα

Ζητώ συγγνώμη από τον  ποιητή , διότι  αρχικά  δημοσίευσα  λανθασμένα ποίημα άλλου ποιητή με τον ίδιο τίτλο ως δικό του.Αυτό είναι το ποίημα του  Νικηφόρου  Ουρανού

Τζίνος Λαμπίρης 

Δημήτρης Γεωργάς : Όταν το πάθος ντύνεται τις λέξεις

"οι ξύστρες ξεφλουδίζουν το ουτοπικό δέρμα μου
και να που αρχίζω να μου μοιάζω..."

Ο  Δημήτρης  Γεωργάς  γεννήθηκε  το 1987 στην Αθήνα .Σπούδασε  και  ασχολείται  με τον τομέα της φυσικοθεραπείας . Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση  από την ηλικία  των δεκαπέντε χρόνων ,όταν ήρθε στο φως   το πρώτο του ποίημα το οποίο κατέληξε άδοξα  στο καλάθι των αχρήστων λίγο αργότερα .Σιγά σιγά ωστόσο έμαθε να  αναπνέει το οξυγόνο της ποίησης και  να δημιουργεί μικρές  ζωές  από λέξεις . Χάθηκε στους διαδρόμους του μυαλού του κι έβγαλε στο φως τις σκιές και τα τέρατα που κυνηγούσαν και κυνηγούν την ύπαρξή του . Λάτρης της φιλοσοφίας του Νίτσε  και της λογοτεχνίας , ανατέμνει στα ποιήματά  του την ανθρώπινη μοίρα και παίζει με τις συναισθηματικές  ακρότητές της .Βουτάει βαθιά στο πάθος , χωρίς να φοβάται τον ενδεχόμενο πνιγμό ,και φέρνει στην επιφάνεια παράξενα χρώματα  και σχήματα . Η ποίησή του παραπέμπει λογοτεχνικά  στη σχολή των νεορομαντικών ,καθώς  χαρακτηρίζεται  από  το στοιχείο του αυθορμητισμού στην αποτύπωση των εσωτερικών αναζητήσεων του δημιουργού , από τις έντονες  συναισθηματικές  εξάρσεις , τη ρωμαλέα  έκφραση με τη συχνή χρήση της μεταφοράς και του επιθέτου και  την  αγάπη για το  ανεξερεύνητο .Υπάρχει  επίσης σε μερικά ποιήματα και μία επικολυρική  χροιά που προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό τις μπαλάντες της μεσαιωνικής  εποχής ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ποίηση του  Γεωργά  αφήνει την αίσθηση του παρωχημένου . Η έκφρασή του προδίδει  αληθινή αγάπη για αυτό που κάνει και προσφέρει . Δεν υπάρχει κάτι επιτηδευμένο στα ποιήματά  του .Δε γράφει για να εντυπωσιάσει  φραστικά  αλλά  περισσότερο για να ξορκίσει τα προσωπικά του φαντάσματα και να βρει μια κάποια λύτρωση μέσα από τις πυκνές συστάδες των λέξεών του .Όπως ο ίδιος ο ποιητής λέει :"Η ποίησή μου είναι  αυθόρμητη , αρκετά  επώδυνη και λυτρωτική για  εμένα, καθώς  κυρίως πηγάζει από συνειδησιακές αναζητήσεις , αποξένωση, βαριά  συναισθηματική  φόρτιση  και την αγωνιώδη επιθυμία  πραγμάτωσης του νιτσεικού  οράματος εξέλιξης του ανθρώπου  σε ένα ευγενέστερο είδος".Ο  Δημήτρης Γεωργάς μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο καβαφικό Πρώτο σκαλί της ποίησης , ωστόσο διακρίνω κάτι μέσα στα έργα του ,κάτι που πιστεύω ότι θα τον κάνει σύντομα πολίτη της πόλης των ιδεών . Ποιήματά  του  έχουν δημοσιευθεί   στην ιστοσελίδα  logoclub.gr .Παραθέτω ένα από αυτά  ,από τα χαρακτηριστικότερα της ποιητικής του .Έχει τίτλο ΧΑΟΣ.

ΧΑΟΣ
Από όσα γράφονται δεν αγαπώ παρά μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του.Γράφε με το αίμα σου και θα μάθεις ότι το αίμα είναι πνεύμα ΦΡ.ΝΙΤΣΕ

Χαλάζι λάβας πέφτει η βροχή
στο διαμπερές σημαδεμένο μου σώμα
συντριβάνια  αγάπης κόκκινα
εκτοξεύονται στο αδειανό  ταβάνι
και τα κοράκια της ελευθερίας τσιμπάνε διψασμένα

Άνοιξα τα μάτια μου
μα βλάστησαν λέπια στα βλέφαρά μου
ο ήλιος ξεκόλλησε βίαια  τον ανονείρευτο ύπνο μου

σαράκι αίματος το γραφείο μου
σέρνει τις μύγες στην βασιλική μου φλέβα
ιδρώτας με σάλιο
στάζει απ'το τυφλό  μέτωπό μου

Οι τοίχοι μουντοί και σκουριασμένοι
μυρίζουν σάπια όνειρα
που πιάστηκαν στον ιστό της μοίρας
δεν μιλάνε δεν λένε τίποτα
λαχανιάσματα  σιγής μόνο

Η σιωπή γυρίζει  ξαφνικά το κεφάλι της
και με κοιτάζει αγριεμένη
το στόμα μου έχει γεύση
ανακατεμένης λάσπης με μητρικό γάλα
Τα μυρμήγκια της σκέψης τρυπώνουν στ' αυτιά μου
δαγκώνουν την σκέψη
μεταφέρουν στην φωλιά τους  τα ακρωτηριασμένα  αισθήματα

Θαμπώνουν οι μέρες,
τσουρουφλισμένες πεταλούδες
πετούν κοντά στο φως τα χρόνια.

Φευγαλέα πονηρά χαμόγελα,  σκάει η αλήθεια
και χάνεται στους δρόμους με τα κόκκινα φανάρια
σαν κατακερματισμένο  άστρο
που αφήνει τα κόκκινα χνάρια του
στο μαύρο χώμα της αβύσσου

Μα τι ξεστομίζω!

-Η αλήθεια κείτεται χτυπημένη
στη μέση του δρόμου
σαν τσαλακωμένη γάτα ξεψυχάει
στο τροχαίο με την ανηλεή φύση
Με το στραβοχυμένο της στόμα
την ταραγμένη ομιλία της
τα γεμάτα σπαστικότητα άκρα της
σπαρταράει στο αναπηρικό της καροτσάκι
λούζεται  σε μαύρους καταρράκτες
στεγνώνει με σπινθήρες διάφανους

Είναι το ξένο παιδί
που σαν λύκος παραμονεύει ψίχουλα
Μα τα περιστέρια πάντα  το προφταίνουν

Είναι η Αφρικανή έφηβη
εκκωφαντικό κόκκινο  ποτάμι ρέει ανάμεσα στα σκέλια της

Έχει την οσμή των αρρώστων η αλήθεια
των ισχνών ζωντανών χρωματιστών  πτωμάτων
είναι το αφυδατωμένο ξερό λουλούδι
που ανθίζει στην καμένη πεδιάδα της καρδιάς μου
το πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι
το κορίτσι που ζωντανεύει σε καμβά  το χώμα..

Και εγώ...;
καταπίνω τις τεράστιες αιμοσταγείς πέτρες
της αδράνειας

Ένας κόκκος ύπαρξης
που βυθίζομαι στο κινούμενο τίποτα
κύματα αφινιασμένα χτυπάνε το στέρνο μου
Το φάντασμα της νιότης μου ουρλιάζει
στην άκρη του αβυσσαλέου χρόνου
αναίτιος κρέμομαι από το δέντρο της αχρησίας
οι καθρέφτες με γελοιοποιούν
για δείτε ρε έναν παλικαρά
που θα αποδώσει δικαιοσύνη με το μολύβι του!

Τα άρθρα ακονίζουν τις μυτερές γωνίες τους
και σαν στιλέτα τις πετάνε
η ατελής στρογγυλότητα των φωνηέντων
μοιάζει με ακανόνιστη πυρακτωμένη αλυσίδα
που δένει τους καρπούς μου
οι ξύστρες ξεφλουδίζουν το ουτοπικό δέρμα μου
και να που αρχίζω να μου μοιάζω...

Ένας ίππος της βαλκυρίας κατέφτασε στο παραθύρι μου
κλέβοντας τον οίστρο των σκέψεών μου
τρέχει πηδώντας απάνω μου
και αρχίζει να με γλείφει

Μα ξάφνου εξαφανίστηκε...
Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ...
Μπορεί να μην υπήρξα ποτέ...

Πώς να μπορέσει ο ολιγοφρενής νους μου να ρυθμίσει το ΧΑΟΣ;
-δεν θα μπορέσει (ψιθύριζε η γριά)
καθώς νανούριζε το πλαστικό μωρό
ψίθυρος ακαθόριστης ιαχής
μεταθανάτιοι σπασμοί των νεκρών κλαδιών
της μαύρης τριανταφυλλιάς
εξαπλώνονται στον εγκέφαλό μου
χτυπιούνται με τους νευρώνες μου
στα κοφτερά βράχια της ελπίδας
-δεν θα μπορέσει (ψιθύριζε η μαυροφορεμένη γρια)

Ένα αργό μακρόσυρτο ξεψύχισμα ακούγεται μέσα από τους τοίχους, ο μοναδικός ήχος που ακούστηκε εδώ και χρόνια σε τούτο το δωμάτιο που έχει αρχίσει να παίρνει μακρύ πολυγωνικό σχήμα,δεν θα μπορέσει.

Σοφία Κολοτούρου ,μια ευφάνταστη ποιητική φωνή

Η     Σοφία   Κολοτούρου    γεννήθηκε   στην  Αθήνα το 1973   και σπούδασε  ιατρική  στο  πανεπιστήμιο   της  Κρήτης . Γράφει ποίηση  ήδη  από  τη  δεκαετία του 1980  και έργα της έχουν δημοσιευθεί  σε  έντυπα και ηλεκτρονικά  λογοτεχνικά  περιοδικά  και  ανθολογίες . Το 2007   κυκλοφόρησε  από τις  εκδόσεις  Δαρδανός –Τυπωθήτω   η συλλογή ποιημάτων της με τίτλο «Αν-επίκαιρα    ποιήματα»  .Η ποίησή της   είναι  πολυσχιδής , μορφικά και θεματολογικά . Έχει  γράψει  ποιήματα  τόσο  σε  παραδοσιακή όσο και σε ελεύθερη μορφή . Θεματολογικά  η ποιήτρια   «αντανακλά  στο έργο της την αγωνία  για το μέλλον της Ελλάδας  σε μια παράλογη παγκόσμια  πραγματικότητα  ,την αδυναμία του γυναικείου φύλου ,την οποία η ίδια  πασχίσει να μετατρέψει ποιητικά σε δύναμη , τον προβληματισμό της για  τα παράδοξα της σύγχρονης εποχής  ή   την  ανάγκη της να συνομιλήσει  λογοτεχνικά με τα ποιητικά της ινδάλματα» [Κώστας  Τσιαχρής ]. Πρόκειται  για μία ποίηση  έξυπνη , συνυφασμένη με το ρυθμό και τα προβλήματα της εποχής , επίκαιρη και ταυτόχρονα  διαχρονική , με  έναν παιγνιώδη και συχνά  ειρωνικό χαρακτήρα , και πάνω απ’ όλα με την υπογραφή μιας  γυναικείας  μορφής που ξέρει να χειρίζεται  ποιητικά  τον κόσμο  που την περιβάλλει . Παραθέτω δύο ποιήματα ,ένα  σε  τρόπον τινά  παραδοσιακή και ένα σε ελεύθερη μορφή .

                                                          Χαμένοι της  Σιδώνος

Στρίβω το νόμισμα και μια Πολυτεχνείο

μου βγαίνει κι ύστερα της κρίσης η γενιά.

Εμείς στη μέση, μας συνθλίψανε κι οι δύο:

κάλπικη ανάπτυξη μας τάξαν ως παιδιά.

Μικροαστοί μας μεγαλώσανε και μ’ άχτι

μας είπαν “διάβαζε να πας πολύ μπροστά”.

Σπουδές τελειώσαμε και βρήκαμε τη στάχτη-

σαράντα χρόνια, ξεφτισμένα ποσοστά.

Τώρα διαβάζοντας τους φίλους της Σιδώνος,

ακούμε πάλι τις κραυγές τους καθαρά.

Των επιγόνων τους η απόρριψη κι ο πόνος

μας συμπιέζει από την άλλη την πλευρά.

Κι εμείς μετέωροι, στα δύο μοιρασμένοι

- σκόνη και στάχτη να σκεπάζουν τα μαλλιά -,

κάθε διέξοδο τη βλέπουμε κλεισμένη,

σε μια πατρίδα που συντρίβει τα μυαλά.

Έτσι χαθήκαμε, σκιές που προχωράνε

- ποτέ δεν πράξαμε, ούτ’ είδαμε μακριά.

Ατμός τα λόγια μας στον άνεμο και πάνε.

Σαν σμήνη σύννεφα πλακώνει η γκαντεμιά.

                                                          Ποιητές  vs   Συγγραφείς 

Οι συγγραφείς,

θέλουν να βάλουν τάξη

σ’ ένα χαώδη κόσμο.

Γι’ αυτό συνθέτουν ιστορίες,

άλλοτε περισσότερο

άλλοτε λιγότερο

σαφείς και ολοκληρωμένες.

Για να ξορκίσουνε

το φόβο του θανάτου

και να δώσουν τέλος

σε ιστορίες ανθρώπινες

που σταματάνε ξαφνικά.

Ωστόσο οι ποιητές,

ψάχνουν κυρίως για το νόημα της ζωής

και δεν συνθέτουν ιστορίες.

Τις ραγίζουν.

Φροσούλα Κολοσιάτου "Με φιλική χειραψία"

H  Φροσούλα  Κολοσιάτου  κατάγεται  από την Κύπρο .Ζει στην Αθήνα , όπου εργάζεται  ως καθηγήτρια  αγγλικής  φιλολογίας ,  και  γράφει  ποίηση από το 1979 .Η ποίησή της  χαρακτηρίζεται από  την αλλεπάλληλη δημιουργία  εικόνων που  αναπλάθουν την ομορφιά της πατρίδας που άφησε πίσω της , από το στοιχείο της βιωματικότητας , τη συγκρατημένη  συγκίνηση και τις υπαρξιακές αναφορές  στο θέμα  του χρόνου και της επίδρασής του στον άνθρωπο , και ιδιαίτερα στη δική της μοίρα .Διάλεξα  το ποίημα "Με φιλική χειραψία" 

Αν είναι κάτι 

που αγαπήσαμε πολύ 

αέρινα πουλιά

μου φαίνεται πως έρχονται 

από πολύ παλιά 

για να κοσμήσουν

τη μια φορά

που γίνονται τα πράγματα

μες στο λευκό της μέρας

Στον ύπνο μου επιστρέφω

ένα παράθυρο στη νύχτα

το φως χαράζει κι αθροίζει

το όνειρο που είχα