Δημήτρης Γεωργάς : Όταν το πάθος ντύνεται τις λέξεις

"οι ξύστρες ξεφλουδίζουν το ουτοπικό δέρμα μου
και να που αρχίζω να μου μοιάζω..."

Ο  Δημήτρης  Γεωργάς  γεννήθηκε  το 1987 στην Αθήνα .Σπούδασε  και  ασχολείται  με τον τομέα της φυσικοθεραπείας . Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση  από την ηλικία  των δεκαπέντε χρόνων ,όταν ήρθε στο φως   το πρώτο του ποίημα το οποίο κατέληξε άδοξα  στο καλάθι των αχρήστων λίγο αργότερα .Σιγά σιγά ωστόσο έμαθε να  αναπνέει το οξυγόνο της ποίησης και  να δημιουργεί μικρές  ζωές  από λέξεις . Χάθηκε στους διαδρόμους του μυαλού του κι έβγαλε στο φως τις σκιές και τα τέρατα που κυνηγούσαν και κυνηγούν την ύπαρξή του . Λάτρης της φιλοσοφίας του Νίτσε  και της λογοτεχνίας , ανατέμνει στα ποιήματά  του την ανθρώπινη μοίρα και παίζει με τις συναισθηματικές  ακρότητές της .Βουτάει βαθιά στο πάθος , χωρίς να φοβάται τον ενδεχόμενο πνιγμό ,και φέρνει στην επιφάνεια παράξενα χρώματα  και σχήματα . Η ποίησή του παραπέμπει λογοτεχνικά  στη σχολή των νεορομαντικών ,καθώς  χαρακτηρίζεται  από  το στοιχείο του αυθορμητισμού στην αποτύπωση των εσωτερικών αναζητήσεων του δημιουργού , από τις έντονες  συναισθηματικές  εξάρσεις , τη ρωμαλέα  έκφραση με τη συχνή χρήση της μεταφοράς και του επιθέτου και  την  αγάπη για το  ανεξερεύνητο .Υπάρχει  επίσης σε μερικά ποιήματα και μία επικολυρική  χροιά που προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό τις μπαλάντες της μεσαιωνικής  εποχής ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ποίηση του  Γεωργά  αφήνει την αίσθηση του παρωχημένου . Η έκφρασή του προδίδει  αληθινή αγάπη για αυτό που κάνει και προσφέρει . Δεν υπάρχει κάτι επιτηδευμένο στα ποιήματά  του .Δε γράφει για να εντυπωσιάσει  φραστικά  αλλά  περισσότερο για να ξορκίσει τα προσωπικά του φαντάσματα και να βρει μια κάποια λύτρωση μέσα από τις πυκνές συστάδες των λέξεών του .Όπως ο ίδιος ο ποιητής λέει :"Η ποίησή μου είναι  αυθόρμητη , αρκετά  επώδυνη και λυτρωτική για  εμένα, καθώς  κυρίως πηγάζει από συνειδησιακές αναζητήσεις , αποξένωση, βαριά  συναισθηματική  φόρτιση  και την αγωνιώδη επιθυμία  πραγμάτωσης του νιτσεικού  οράματος εξέλιξης του ανθρώπου  σε ένα ευγενέστερο είδος".Ο  Δημήτρης Γεωργάς μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο καβαφικό Πρώτο σκαλί της ποίησης , ωστόσο διακρίνω κάτι μέσα στα έργα του ,κάτι που πιστεύω ότι θα τον κάνει σύντομα πολίτη της πόλης των ιδεών . Ποιήματά  του  έχουν δημοσιευθεί   στην ιστοσελίδα  logoclub.gr .Παραθέτω ένα από αυτά  ,από τα χαρακτηριστικότερα της ποιητικής του .Έχει τίτλο ΧΑΟΣ.

ΧΑΟΣ
Από όσα γράφονται δεν αγαπώ παρά μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του.Γράφε με το αίμα σου και θα μάθεις ότι το αίμα είναι πνεύμα ΦΡ.ΝΙΤΣΕ

Χαλάζι λάβας πέφτει η βροχή
στο διαμπερές σημαδεμένο μου σώμα
συντριβάνια  αγάπης κόκκινα
εκτοξεύονται στο αδειανό  ταβάνι
και τα κοράκια της ελευθερίας τσιμπάνε διψασμένα

Άνοιξα τα μάτια μου
μα βλάστησαν λέπια στα βλέφαρά μου
ο ήλιος ξεκόλλησε βίαια  τον ανονείρευτο ύπνο μου

σαράκι αίματος το γραφείο μου
σέρνει τις μύγες στην βασιλική μου φλέβα
ιδρώτας με σάλιο
στάζει απ'το τυφλό  μέτωπό μου

Οι τοίχοι μουντοί και σκουριασμένοι
μυρίζουν σάπια όνειρα
που πιάστηκαν στον ιστό της μοίρας
δεν μιλάνε δεν λένε τίποτα
λαχανιάσματα  σιγής μόνο

Η σιωπή γυρίζει  ξαφνικά το κεφάλι της
και με κοιτάζει αγριεμένη
το στόμα μου έχει γεύση
ανακατεμένης λάσπης με μητρικό γάλα
Τα μυρμήγκια της σκέψης τρυπώνουν στ' αυτιά μου
δαγκώνουν την σκέψη
μεταφέρουν στην φωλιά τους  τα ακρωτηριασμένα  αισθήματα

Θαμπώνουν οι μέρες,
τσουρουφλισμένες πεταλούδες
πετούν κοντά στο φως τα χρόνια.

Φευγαλέα πονηρά χαμόγελα,  σκάει η αλήθεια
και χάνεται στους δρόμους με τα κόκκινα φανάρια
σαν κατακερματισμένο  άστρο
που αφήνει τα κόκκινα χνάρια του
στο μαύρο χώμα της αβύσσου

Μα τι ξεστομίζω!

-Η αλήθεια κείτεται χτυπημένη
στη μέση του δρόμου
σαν τσαλακωμένη γάτα ξεψυχάει
στο τροχαίο με την ανηλεή φύση
Με το στραβοχυμένο της στόμα
την ταραγμένη ομιλία της
τα γεμάτα σπαστικότητα άκρα της
σπαρταράει στο αναπηρικό της καροτσάκι
λούζεται  σε μαύρους καταρράκτες
στεγνώνει με σπινθήρες διάφανους

Είναι το ξένο παιδί
που σαν λύκος παραμονεύει ψίχουλα
Μα τα περιστέρια πάντα  το προφταίνουν

Είναι η Αφρικανή έφηβη
εκκωφαντικό κόκκινο  ποτάμι ρέει ανάμεσα στα σκέλια της

Έχει την οσμή των αρρώστων η αλήθεια
των ισχνών ζωντανών χρωματιστών  πτωμάτων
είναι το αφυδατωμένο ξερό λουλούδι
που ανθίζει στην καμένη πεδιάδα της καρδιάς μου
το πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι
το κορίτσι που ζωντανεύει σε καμβά  το χώμα..

Και εγώ...;
καταπίνω τις τεράστιες αιμοσταγείς πέτρες
της αδράνειας

Ένας κόκκος ύπαρξης
που βυθίζομαι στο κινούμενο τίποτα
κύματα αφινιασμένα χτυπάνε το στέρνο μου
Το φάντασμα της νιότης μου ουρλιάζει
στην άκρη του αβυσσαλέου χρόνου
αναίτιος κρέμομαι από το δέντρο της αχρησίας
οι καθρέφτες με γελοιοποιούν
για δείτε ρε έναν παλικαρά
που θα αποδώσει δικαιοσύνη με το μολύβι του!

Τα άρθρα ακονίζουν τις μυτερές γωνίες τους
και σαν στιλέτα τις πετάνε
η ατελής στρογγυλότητα των φωνηέντων
μοιάζει με ακανόνιστη πυρακτωμένη αλυσίδα
που δένει τους καρπούς μου
οι ξύστρες ξεφλουδίζουν το ουτοπικό δέρμα μου
και να που αρχίζω να μου μοιάζω...

Ένας ίππος της βαλκυρίας κατέφτασε στο παραθύρι μου
κλέβοντας τον οίστρο των σκέψεών μου
τρέχει πηδώντας απάνω μου
και αρχίζει να με γλείφει

Μα ξάφνου εξαφανίστηκε...
Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ...
Μπορεί να μην υπήρξα ποτέ...

Πώς να μπορέσει ο ολιγοφρενής νους μου να ρυθμίσει το ΧΑΟΣ;
-δεν θα μπορέσει (ψιθύριζε η γριά)
καθώς νανούριζε το πλαστικό μωρό
ψίθυρος ακαθόριστης ιαχής
μεταθανάτιοι σπασμοί των νεκρών κλαδιών
της μαύρης τριανταφυλλιάς
εξαπλώνονται στον εγκέφαλό μου
χτυπιούνται με τους νευρώνες μου
στα κοφτερά βράχια της ελπίδας
-δεν θα μπορέσει (ψιθύριζε η μαυροφορεμένη γρια)

Ένα αργό μακρόσυρτο ξεψύχισμα ακούγεται μέσα από τους τοίχους, ο μοναδικός ήχος που ακούστηκε εδώ και χρόνια σε τούτο το δωμάτιο που έχει αρχίσει να παίρνει μακρύ πολυγωνικό σχήμα,δεν θα μπορέσει.