Σοφία Κολοτούρου ,μια ευφάνταστη ποιητική φωνή

Η     Σοφία   Κολοτούρου    γεννήθηκε   στην  Αθήνα το 1973   και σπούδασε  ιατρική  στο  πανεπιστήμιο   της  Κρήτης . Γράφει ποίηση  ήδη  από  τη  δεκαετία του 1980  και έργα της έχουν δημοσιευθεί  σε  έντυπα και ηλεκτρονικά  λογοτεχνικά  περιοδικά  και  ανθολογίες . Το 2007   κυκλοφόρησε  από τις  εκδόσεις  Δαρδανός –Τυπωθήτω   η συλλογή ποιημάτων της με τίτλο «Αν-επίκαιρα    ποιήματα»  .Η ποίησή της   είναι  πολυσχιδής , μορφικά και θεματολογικά . Έχει  γράψει  ποιήματα  τόσο  σε  παραδοσιακή όσο και σε ελεύθερη μορφή . Θεματολογικά  η ποιήτρια   «αντανακλά  στο έργο της την αγωνία  για το μέλλον της Ελλάδας  σε μια παράλογη παγκόσμια  πραγματικότητα  ,την αδυναμία του γυναικείου φύλου ,την οποία η ίδια  πασχίσει να μετατρέψει ποιητικά σε δύναμη , τον προβληματισμό της για  τα παράδοξα της σύγχρονης εποχής  ή   την  ανάγκη της να συνομιλήσει  λογοτεχνικά με τα ποιητικά της ινδάλματα» [Κώστας  Τσιαχρής ]. Πρόκειται  για μία ποίηση  έξυπνη , συνυφασμένη με το ρυθμό και τα προβλήματα της εποχής , επίκαιρη και ταυτόχρονα  διαχρονική , με  έναν παιγνιώδη και συχνά  ειρωνικό χαρακτήρα , και πάνω απ’ όλα με την υπογραφή μιας  γυναικείας  μορφής που ξέρει να χειρίζεται  ποιητικά  τον κόσμο  που την περιβάλλει . Παραθέτω δύο ποιήματα ,ένα  σε  τρόπον τινά  παραδοσιακή και ένα σε ελεύθερη μορφή .

                                                          Χαμένοι της  Σιδώνος

Στρίβω το νόμισμα και μια Πολυτεχνείο

μου βγαίνει κι ύστερα της κρίσης η γενιά.

Εμείς στη μέση, μας συνθλίψανε κι οι δύο:

κάλπικη ανάπτυξη μας τάξαν ως παιδιά.

Μικροαστοί μας μεγαλώσανε και μ’ άχτι

μας είπαν “διάβαζε να πας πολύ μπροστά”.

Σπουδές τελειώσαμε και βρήκαμε τη στάχτη-

σαράντα χρόνια, ξεφτισμένα ποσοστά.

Τώρα διαβάζοντας τους φίλους της Σιδώνος,

ακούμε πάλι τις κραυγές τους καθαρά.

Των επιγόνων τους η απόρριψη κι ο πόνος

μας συμπιέζει από την άλλη την πλευρά.

Κι εμείς μετέωροι, στα δύο μοιρασμένοι

- σκόνη και στάχτη να σκεπάζουν τα μαλλιά -,

κάθε διέξοδο τη βλέπουμε κλεισμένη,

σε μια πατρίδα που συντρίβει τα μυαλά.

Έτσι χαθήκαμε, σκιές που προχωράνε

- ποτέ δεν πράξαμε, ούτ’ είδαμε μακριά.

Ατμός τα λόγια μας στον άνεμο και πάνε.

Σαν σμήνη σύννεφα πλακώνει η γκαντεμιά.

                                                          Ποιητές  vs   Συγγραφείς 

Οι συγγραφείς,

θέλουν να βάλουν τάξη

σ’ ένα χαώδη κόσμο.

Γι’ αυτό συνθέτουν ιστορίες,

άλλοτε περισσότερο

άλλοτε λιγότερο

σαφείς και ολοκληρωμένες.

Για να ξορκίσουνε

το φόβο του θανάτου

και να δώσουν τέλος

σε ιστορίες ανθρώπινες

που σταματάνε ξαφνικά.

Ωστόσο οι ποιητές,

ψάχνουν κυρίως για το νόημα της ζωής

και δεν συνθέτουν ιστορίες.

Τις ραγίζουν.