Μαρία Πελάγη "Περιήγηση στο δάσος"

Η Μαρία Πελάγη είναι φοιτήτρια .Σπουδάζει Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων , αλλά ταυτόχρονα βρίσκει χρόνο για να ασχολείται και με την αγαπημένη της ,όπως η ίδια εξομολογείται , συνήθεια , την ποίηση . Το μεγάλο της όνειρο είναι να δει τα ποιήματά της να δημοσιεύονται .Από έναν σημαντικό κύκλο ποιημάτων που μου έστειλε , διαφαίνεται η ωριμότητα της ποιητικής της φωνής παρά τα δεκαεννέα της χρόνια . Η ποίησή της έχει μία δραματική ερωτική αύρα , η οποία συμβαδίζει με εξαιρετικές υπαρξιακές αναφορές και με έναν λόγο στιβαρό αλλά πάντοτε συγκρατημένο . Θίγει το εφήμερο του έρωτα , την τραγική ένταση της σωματικής ηδονής , το φόβο της προσγείωσης μετά το ξεθύμασμα του πάθους , την κατάφαση στο δίλημμα "έρωτας ακόμη κι όταν η διάψευση είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη;".Δημοσιεύω το ποίημα "Περιήγηση στο δάσος"

Η  μυρωδιά  των δέντρων απόγευμα στο  δάσος  

πευκοβελόνες  πάνω  στο  σακάκι  και στα μαλλιά 

το χώμα  βουλιάζει   στο  περπάτημα της κάμπιας 

ο  αέρας   βαραίνει  στο  πέταγμα  ενός  χελιδονιού

χόρτα  περικυκλώνουν   την  αγάπη  μας  

έχεις το  μαχαιράκι ; σε ρωτάω 

είναι  αγκάθια  κι  είναι  πόνος  πάνω στο δέρμα 
Όλο  αυτό  το   άγριο   θα μας  ξεκάνει 
Κάπου  πετάγονται   δυο  σαύρες 
μια  γραμμή   περαστική  στο   πράσινο
Δυο  μάτια  τρεμοπαίζουν σα  χαλασμένος  δίσκος  βινυλίου
Κυνηγημένη  εγώ  απ' την  τόλμη  μου
Κυνηγημένος  εσύ   απ' την  πλήξη  σου 
Βρεθήκαμε  στη  μέση  της  ζωής 
να   κινδυνεύουμε  απ'τις  άκρες 

Στέφανος Σταυρίδης "Θαλασσογραφία "

Ο Στέφανος Σταυρίδης κατάγεται από την Κύπρο και είναι μία εξαίρετη παρουσία στο χώρο των γραμμάτων της μεγαλονήσου . Γεννημένος στην πόλη της Λάρνακας, μετέβη στις ΗΠΑ όπου και ακολούθησε σπουδές ιταλικής λογοτεχνίας και πολιτισμού .Αργότερα έγινε κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Βιβλιοθηκονομία. Εργάζεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Κύπρου στη Λευκωσία . Η ποίησή του συνήθως ολιγόστιχη αλλά μεστή από νοήματα και  ευφυής  .Ο λόγος του συναισθηματικά συγκρατημένος , λιτός σε εκφραστικά μέσα και επικεντρωμένος στο ουσιώδες .Τα ποιήματά του περιστρέφονται γύρω από τη σχέση του παραμορφωμένου με το πραγματικό κι αναδεικνύουν τη γοητεία που ασκεί στη ζωή μας το απρόβλεπτο .Εξελίσσονται συχνά ως μικρές παράξενες ιστορίες στις οποίες συμβαίνει μία ανατροπή και διαταράσσεται η λογική ακολουθία των πραγμάτων .Έχει δημοσιεύσει τρεις ποιητικές συλλογές : "Σύντομες πατρίδες" , "Κωνική πραγματικότητα" ,"Σιωπηλοί τραυματιοφορείς" . Δημοσιεύω το εξαιρετικό ποίημα "Θαλασσογραφία"

Κάθε  πρωί  που  ξυπνώ
βρίσκω μια μικρή λίμνη  στο  δωμάτιό  μου
πάντα  στο  ίδιο ακριβώς  σημείο.
μαζεύω  τα νερά 
-και κάθε φορά-
σηκώνοντας  το κεφάλι
βλέπω στον τοίχο   τη  θαλασσογραφία 

Θέλω να  ζήσω
μα θέλω να  πεθάνω
προτού  τελειώσει  το  νερό  στη ζωγραφιά 

Δημήτρης Γιαλαμάς " Παρά θιν' αλός"

Ο Δημήτρης Γιαλαμάς ,αν και πρωτοεμφανιζόμενος στα ποιητικά δρώμενα το 2014 με την ποιητική συλλογή του "Μισή ζωή - μισή τιμή" [εκδόσεις ARTplus] , έχει διανύσει μία μακρά πορεία ως καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στη μέση εκπαίδευση . Έδρα του μία μεγαλoύπολη της Θεσσαλίας , η Λάρισα ,όπου ζει τα τελευταία χρόνια ,έχοντας πια συνταξιοδοτηθεί και έχοντας αφιερωθεί στην υπηρεσία της ποίησης . Ήρθα σε επαφή με το έργο του μέσω ενός φίλου του ποιητή και κριτικού , ο οποίος μου τον συνέστησε και με παρακίνησε να διαβάσω τα ποιήματά του . Ας δούμε λοιπόν μερικά πράγματα για την ποιητική του Δημήτρη Γιαλαμά . Κατ' αρχάς ,πρόκειται για μία γραφή ρεαλιστική ,με ζωηρό κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο , βασισμένη σε εμπειρίες και σε εικόνες από τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά το 2009 . Ο ποιητής επηρεάζεται έντονα από την παρακμή της χώρας μας , οργίζεται με την αγοραπωλησία των αισθημάτων ,τάσσει τα ποιήματά του στην πρώτη γραμμή της διαμαρτυρίας και επιτίθεται με τα βέλη της ειρωνείας  κατά των υπευθύνων για την απανθρωποποίηση των θεσμών και της ζωής μας . Χρησιμοποιεί λόγο απλό , διανθισμένο με πολλές λέξεις από την καθημερινότητα αλλά και από την καθαρεύουσα . Η ποιήτρια Άντη Μαραγκίνη γράφει για τον Γιαλαμά " Συχνά η ποίησή του κραυγάζει , εξεγείρεται , ξεσπά . Αφήνει στην άκρη τους καθωσπρεπισμούς και τα κομψά σχήματα και μας καλεί να δούμε , να αφουγκραστούμε , να διαμαρτυρηθούμε .Ίσως βέβαια με μια δόση υπερβολής . Αλλά πάντοτε με γνήσια δύναμη ψυχής" . Πολλά επίσης από τα ποιήματά του έχουν τη μορφή στίχων που προορίζονται για μελοποίηση , και πιστεύω πως αυτό αποτελεί μία συνειδητή επιλογή του ποιητή , χωρίς φυσικά αυτή η επιλογή να στερεί από τα ποιήματα την καλλιτεχνική τους αξία . Έτσι, γίνεται χρήση της ομοιοκαταληξίας και του μέτρου , ενώ παράλληλα χρησιμοποιούνται παραδοσιακά στιχουργικά σχήματα ,όπως το σονέτο ή η μπαλάντα . Συνοψίζοντας , η ποίηση του Γιαλαμά είναι ηχηρή , συχνά ρητορική [χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της ] , ειρωνική και έντονα συναισθηματική .Δημοσιεύω το ποίημα "Παρά θιν" αλός"

Παρά  θιν' αλός
κάπου  στο  Αιγαίο
σκάει  ο λαός
πλατσουρίζει   μες  στο  κύμα
αναδυόμενος  αφρός

Τι  κρίμα....
Παρά θιν' αλός
χάνεται ο  αλός
κόβεται  στο  νήμα
ή  όπως  λέμε
βαθυγάλανος  ουρανός
Τι κρίμα ...χωρίς  φως
χάλασε  ο καιρός
στης  ιστορίας  σου 
το  μνήμα

Μαρκέλλα Λυκούδη " Σε ακούμπησα"

Η Μαρκέλλα Λυκούδη είναι πεζογράφος και ποιήτρια .Ζει και εργάζεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ,όπου και εκδίδει το περιοδικό "Κέλευθος" . Η ποίησή της είναι λυρική .Κρύβει μέσα της κάτι νοσταλγικό και γνώριμο . Περιέχει την Αλεξάνδρεια , τις γωνιές της , τις ελληνικές ανάσες ,τα αρώματα και τον έρωτα . Η ποιήτρια συχνά περιηγείται στο παρελθόν της , στα εφηβικά χρόνια , και ανασύρει αισθαντικές στιγμές που αποκτούν καθολικό χαρακτήρα , ακριβώς επειδή θυμίζουν στον καθένα δικά του βιώματα και ταξίδια .Μέσα σ' αυτό το κλίμα , η περιγραφή και η εξομολόγηση περιπλέκονται με έναν θαυμάσιο τρόπο , ο οποίος φέρνει εγγύτερα τον άνθρωπο με την πόλη του . Δημοσιεύω το ποίημα "Σε ακούμπησα"

Σε  ακούμπησα
ήταν  αργά  και  η  νύχτα  πέτρα
χτύπαγε  το τζάμι επίμονα
-Κάτι  θα μας  προσπεράσει , είπες
Δεν έχουμε το χρόνο να   ξοδέψουμε τις  λέξεις
και  θα  μας   δικάσουν οι  λέξεις
Για  ό,τι  μας  ανθίζει
και  για  ό,τι  μας  μικραίνει-
Κι  ο  δρόμος  μέχρι  το  Φάρο
σκόρπιζε  μπαχαρικά παντού
Μέσα  μου  πιπέρι  και   κύμινο
και  μια  καμήλα  που  ταξιδεύει  χωρίς  υπομονή
Σε  χάρτες  από  σκόνη
από    οργισμένο  ήλιο
Μα  εγώ  σε ακούμπησα
Έβαλα τον  ιδρώτα  σου  στην πιο  κρυφή μου επιθυμία
Δάγκωσα  τον  καρπό  να βρω μια  σταγόνα  ύψος
να  χάσω  το χτύπο  που   ξεγελάει  την καρδιά  μου
να  δώσω  στις  τύψεις δύναμη
Η  πόλη   ως  κάτω την προκυμαία θαμπή
ένα  κομμάτι  γυαλί  στα  λαικά  καφενεία
Πώς  βλέπεις  έξαφνα  μέσα  στη  ζάλη  του μεσημεριού
ένα  σμήνος  πουλιά  να  φέρνει  τον  ορίζοντα  μέσα  στη  χούφτα
Πώς  η  θαλασσινή   πνοή  ταράζει  το  φλογισμένο  μέτωπο
και  τα  παιδιά  ψάχνουν χαλίκια
ανάμεσα  στα  όνειρά  τους
και  το  βαπόρι   στα  μακρινά  κουνάει  με τέχνη 
τη  γραμμή  κάτω  απ' τα  μάτια  σου