Δημήτριος Μουζάκης Θα έρθει κάποτε ένας καιρός

Θα έρθει κάποτε ένας καιρός

έλεγε ο φασίστας στον δουλέμπορο, που

θα απαγορεύουμε στον άνθρωπο να εκφέρει λέξεις

στο όνομα του ανθρωπισμού.

Σιγά, του αποκρίθηκε ο δουλέμπορος

μην κάνουμε και δουλεμπόριο στο όνομα της αγάπης.

Ανόητε, φιλάς εικόνες και αγοράζεις θυμιατά

ενοίκια πληρώνεις για το νεκρό κορμί σου

από τη μύτη σου και πέρα, όμως, δε βλέπεις.

Και πήρε στην αγκαλιά του μια βάρκα

κι άρχισε να φουσκώνει την ιδέα του

σα θεός που πρωτοσκέφτηκε τον χαμαιλέοντα.

Κώστας Τσιαχρής Κύκνειο άσμα

 

Σας αποχαιρετώ μ' ένα μίσος 

Στολισμένο με  αστερίες  και βότσαλα 

Ένα μίσος -καλοκαίρι 

Μαυρισμένο κι αλμυρό

Μ' ένα χτένισμα που θυμίζει 

τέντα σκισμένη απ'τον άνεμο 

Μίσος- κατοικίδιο 

Υπαρξιακό κι αναπαυτικά καθισμένο 

Στο χαλί στο σαλόνι σας 

Μίσος παντοτινά μισό 

Που θα'ταν ξεπεσμός να φτάσει 

Ως το μαχαίρι τη σκανδάλη ή  τη βρισιά 

Μίσος μίσος είσαι εδώ ;

Παρουσιάσατε αρμ

 

Πληγωμένο πουλάκι μέσα στη χούφτα μου 

Ιδού ο Νυμφίος έρχεσαι 

αν κι είσαι απλώς μια τραγωδία 

που ξέσπασε στα γέλια 

βλέποντας τον εαυτό της 

Μίσος μου αφ' υψηλού αλλά κοντοπίθαρο

ή μίσος-καρχαρίας μέσα στο μπόι μιας μαρίδας 

Λεπρό ανάμεσα σε πιο λεπρούς 

Έναν καιρό και Μια φορά 

Με αποχαιρετάς 

σαν κύκνος που ένοχος για τους αληθινά ενόχους 

καταπίνει το τραγούδι του 

Άντη Μαραγκίνη "Κουαρτέτο "

Ένα ακόμη θαυμάσιο ποίημα από τη συλλογή της Άντης Μαραγκίνη "Τα εμπειρικά" , το "Κουαρτέτο" αποτελεί μία υπαρξιακή εξομολόγηση , οργανωμένη με έναν ασυνήθιστο τρόπο σε τέσσερα σκέλη - αποτυπώσεις των διαθέσεων του ποιητικού υποκειμένου. Κάθε αποτύπωση ,εκτός της τελευταίας , έχει ως αφορμή μία λεπτομέρεια , ένα στιγμιότυπο στο οποίο το υποκείμενο επικεντρώνει το ενδιαφέρον του και ξεδιπλώνει μια εμπειρία καθοριστική για τη ζωή του . Στην τελευταία αποτύπωση , το ασήμαντο παραχωρεί τη θέση του σε εκείνο το στοιχείο που διαπερνά , σύμφωνα με την ποιητική ματιά της Μαραγκίνη , τη ζωή του ανθρώπου σε όλες τις φάσεις της , σε εκείνο που σκηνοθετεί κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας , και είναι ο θάνατος .

Κάθε     απόγευμα   μοιράζω    τον    εαυτό   μου   σε  τέσσερα   κομμάτια 
Το  πρώτο                 Το  δεύτερο              Τρίτο                   Τελευταίο
ένα  χρώμα                ένα ρούφηγμα          μια  ρυτίδα          η πρόβα 
στο  φλιτζάνι             της  μύτης                μεγαλώνει            για το θάνατο
του  καφέ                  σε μαντήλι                ολοένα                να μη ξεχνιόμαστε
τα χείλη                     που αγόρασα            σκάβει                που  κάθε  μέρα
που  έδωσα               στο  Κάιρο               απειλεί                 μας  σκηνοθετεί 
σε κείνον                   Μήνα  Ιούλη           με  σημαδεύει
το  ναύτη                   κι ο ιδρώτας           "παραδίδομαι"
μεσημέρι                   μύριζε                      φωνάζω
του  Απρίλη              βαριά
του ογδόντα              μπαχαρικά 
επτά 

Τάσος Γραφόπουλος "Κατακτητής"

Ο Τάσος Γραφόπουλος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1987. Ο πατέρας του είναι μουσικός και η μητέρα του γιατρός .Σπούδασε φιλολογία στη Φιλολογική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε έπειτα τις σπουδές του στην Ψυχολογία στην Αγγλία . Γράφει ποίηση από τα εφηβικά του χρόνια . Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά .Η ποίησή του άμεση και φωτεινή ,ορμητική , πλούσια σε συναισθηματικές διαθέσεις , καταφέρνει να μιλήσει και στο μυαλό και στην ψυχή . Προτιμά το σύντομο ,σχεδόν μονολεκτικό στίχο , δίνοντας σε κάθε λέξη τον δικό της ρόλο .Από την άποψη της θεματολογίας , η ποίησή του στρέφεται συνήθως γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις , την ανάλυση των οποίων επιχειρεί με έναν έξυπνο και ασφαλώς ποιητικό τρόπο . Από την ποιητική συλλογή που ετοιμάζεται να εκδώσει , με τίτλο "Αφηγήσεις ενός αγάλματος" , σας παρουσιάζω το ποίημα "Κατακτητής"

Όσο  τα  χείλη
η γλώσσα
το σάλιο
συνωμοτούν
κι  έχεις
κάτι λειψό
στην έκφραση
μιαν   απορία
έρωτας
ή
απειλή 
θα κατακτώ
μία μία
τις  πόλεις
που έχτισες
τις  αποικίες  σου
επάνω στο  κορμί  μου

Ο σημαντικότερος ποιητής του 20ου αιώνα

Άντη Μαραγκίνη "Σκηνοθεσία"

                                                                          Από  την  ποιητική  συλλογή  "Τα  εμπειρικά"  

Θ' άφηνες  μόνο  ένα λουλούδι  στο πάτωμα

άδειο  το  πουκάμισο

θα  μύριζε  ακόμη  από τη  βραδινή  μας  πάλη 

μέρα   στα  μάτια  νύχτα  στο  κορμί

γεμάτο  το κρεβάτι  από  ανάσες 

θα  γυρνούσαν  σαν τις μοίρες  από  πάνω μας

κλώθοντας  μετρώντας  και κόβοντας 

Τα  σεντόνια  θα χτυπούσαν στον  καθρέφτη  κύματα 

Ψάρια κι αστερίες στον ιδρώτα μας  ακόμα

ίσως  ένα  μαύρο  υποβρύχιο 

ανεβαίνοντας   από  τα  βάθη  της  αγάπης 

θα  μας  κατασκόπευε 

κι  εμείς  θα  προσποιούμασταν 

πως  δε γνωρίζουμε 

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη 'Ένα ποίημα για τον Τάσο Λειβαδίτη"

H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι ποιήτρια και ηθοποιός . Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα , όπου και πραγματοποίησε σπουδές στην κλασική φιλολογία και στη θεατρολογία . Έλαβε επίσης μαθήματα υποκριτικής στο "Θέατρο -Εργαστήριο".Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 2009 με την ποιητική συλλογή "Η προφητεία του ανέμου" . Ακολούθησαν άλλες δύο ποιητικές συλλογές ["Πληγές" και "Εποχή μου είναι η ποίηση"] , η νουβέλα "Το Σώμα του Έγινε Σκιά" και η πρόσφατη δουλειά της "23 μέρες" , ένα πεζό έργο με ορισμένα ποιητικά μέρη . Χαμαιλεοντική μορφή στο χώρο της ποίησης , ελίσσεται ανάμεσα στο προσωπικό βίωμα και στην πολιτική διαμαρτυρία , και κατορθώνει με κάθε της έργο να παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο .Στην "Προφητεία του ανέμου" το πρώτο υλικό είναι ο έρωτας ,ο οποίος συνήθως δε βρίσκει ανταπόκριση ή ακυρώνεται ή μένει απλώς μέσα στη μνήμη της ως βιωμένη στιγμή που κατά το παρόν της συγγραφής αναζωπυρώνεται και φλογίζει τους στίχους . Το έπαθλο της απώλειας είναι ωστόσο πολύτιμο : η ποίηση ["Έχασα εσένα μα κέρδισα την ποίηση" , είναι το πρώτο μονόστιχο ποίημα με το οποίο μας καλωσορίζει στην ποιητική της πραγματικότητα ] .Υπάρχει σχεδόν παντού "ο άλλος" , ο "ερωμένος" , τον οποίο προσπαθεί να γητέψει με τους στίχους της ,μέσα στους οποίους περικλείει όλες τις αισθήσεις της κι όλα τα μέρη του σώματος [χείλια , χέρια , μάτια] . Και τι ωραίοι και ευρηματικά τολμηροί εκείνοι οι στίχοι " Θα σε ακουμπήσω....- γιατί παλιά δεν ήξερα - Που να βάλω τα χέρια , τα μάτια , την ανάσα] . Η   ποιήτρια   Άντη   Μαραγκίνη  γράφει   για  την  Ασημίνα  Ξηρογιάννη : " Το  θεατρικό  της  τάλαντο  τη  βοηθά   στο  να  πλάθει  μέσα   στα  ποιήματά  της  ,ιδίως της πρώτης  συλλογής   , αισθαντικά   τοπία  , μέσα  στα  οποία  περιπλανιούνται  οι  σκέψεις  και  οι  αναμνήσεις  της , με  έναν τρόπο  "δραματικό" . Σα  να  γράφει  μικρά  μονόπρακτα  , εγκλωβισμένα  στο  σχήμα  στίχων , για  να  μεταφέρει  ,με  εκφραστικά   γυμνό τρόπο, την εσωτερική  της  πάλη". Στη δεύτερη συλλογή της "Πληγές" , υπάρχει περισσότερο σκοτάδι παρά φως .Το δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος . Εδώ μιλάμε για τραύματα που χαράχτηκαν κι επιμένουν στο παρόν και στο μέλλον . Με λίγους στίχους αλλά περισσό πάθος , η ποιήτρια συνομιλεί με το θηρίο που όλοι κρύβουμε στα έγκατα της πληγωμένης συνείδησής μας . Η ίδια μιλώντας για τα ποιήματά της γράφει : "Λιτά,ολιγόστιχα ποιήματα,συχνά επιγράμματα .Το ρήμα κυριαρχεί,το επίθετο σχεδόν ολοσχερώς απουσιάζει.Απουσιάζουν και τα περιττά ''στολίδια'',καθώς και κάθε είδους βερμπαλισμός.". Το τρίτο της έργο αποκλίνει θεματικά από τα προηγούμενα . Εδώ αναρωτιέται για το νόημα της Ποίησης μέσα σε μια ταραγμένη ,όπως η σημερινή , εποχή για τη χώρα μας . Υπάρχουν πολλές επικαιρικές αναφορές σε όσα έχουν συμβεί κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα και η ποιήτρια εκφράζει την αγωνία της , την αποστροφή της , το θυμό της .Στο δε δίλημμα "ποίηση ή δράση για την ανατροπή της αρρωστημένης κατάστασης" , απαντά με μία σύνθεση : η ποίηση μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνικής αναδιοργάνωσης .Μπορεί να γίνει μοχλός κίνησης των πραγμάτων και των ανθρώπινων ψυχών . Στα ποιήματα αυτής της συλλογής η ποιήτρια φαίνεται να συναντιέται νοερά με τον Τάσο Λειβαδίτη και να μεταλαμβάνει τη φιλοσοφία της ποιητικής του : γραφή προσγειωμένη στα μικρά καθημερινά στιγμιότυπα ,που όμως καθρεφτίζουν την εικόνα του μεγάλου "είναι" . Ο κριτικός και ποιητής Κώστας Τσιαχρής γράφει για τη συλλογή αυτή : " Ποίηση επικίνδυνη [όπως κι η ίδια εύχεται να μπορεί να γράφει ] ,που κοιτάζει κατάματα τον καθημερινό εφιάλτη της μνημονιακής Ελλάδας και αναδιατάσσει το στίγμα της .Ποίηση που απομακρύνεται -ίσως προσωρινά - από τις φεγγαρόλουστες αναπολήσεις και τις μαχαιριές της αγάπης ,κι επικεντρώνει τα νοήματά της στο ορατό , σ'αυτό που συναντά κανείς ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του .Ποίηση , τέλος , που αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα της δικής της ύπαρξης και που επιμένει να διδάσκει στον αναγνώστη και το μέσα στην καθημερινή τύρβη αόρατο " .  Σας παραθέτω το ποίημα "Ένα ποίημα για τον Τάσο Λειβαδίτη"

Παίρνεις   το  ταμπούρλο  σου

και  τραγουδάς  στους  δρόμους 
κι  εκείνος   σ' ακούει  από  ψηλά.
Έχεις  πάντα   κοντά  σου  μολύβι  και  κόλλα  λευκή ,
αντίδοτα  στη  φθορά  και  στη νοσταλγία.
Έχεις  πάντα  στο  μαξιλάρι  σου
ένα  "μικρό  βιβλίο  για  μεγάλα  όνειρα"
για  να  νανουρίζεσαι  τα  βράδια 
κι ελπίζεις  να γράψεις  μια  μέρα   ποίηση  αληθινή 
ποίηση  επικίνδυνη 
που  να  διαπερνά    το  σώμα  του   ανθρώπου 
να  είναι  πυροτέχνημα   για  το  μυαλό  του
και  να  τον βάζει  να  ζει  το αόρατο 
χωρίς  τύψη  
χωρίς  ενοχή .
Απλώς  να  ζει.