H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι ποιήτρια και ηθοποιός . Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα , όπου και πραγματοποίησε σπουδές στην κλασική φιλολογία και στη θεατρολογία . Έλαβε επίσης μαθήματα υποκριτικής στο "Θέατρο -Εργαστήριο".Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 2009 με την ποιητική συλλογή "Η προφητεία του ανέμου" . Ακολούθησαν άλλες δύο ποιητικές συλλογές ["Πληγές" και "Εποχή μου είναι η ποίηση"] , η νουβέλα "Το Σώμα του Έγινε Σκιά" και η πρόσφατη δουλειά της "23 μέρες" , ένα πεζό έργο με ορισμένα ποιητικά μέρη . Χαμαιλεοντική μορφή στο χώρο της ποίησης , ελίσσεται ανάμεσα στο προσωπικό βίωμα και στην πολιτική διαμαρτυρία , και κατορθώνει με κάθε της έργο να παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο .Στην "Προφητεία του ανέμου" το πρώτο υλικό είναι ο έρωτας ,ο οποίος συνήθως δε βρίσκει ανταπόκριση ή ακυρώνεται ή μένει απλώς μέσα στη μνήμη της ως βιωμένη στιγμή που κατά το παρόν της συγγραφής αναζωπυρώνεται και φλογίζει τους στίχους . Το έπαθλο της απώλειας είναι ωστόσο πολύτιμο : η ποίηση ["Έχασα εσένα μα κέρδισα την ποίηση" , είναι το πρώτο μονόστιχο ποίημα με το οποίο μας καλωσορίζει στην ποιητική της πραγματικότητα ] .Υπάρχει σχεδόν παντού "ο άλλος" , ο "ερωμένος" , τον οποίο προσπαθεί να γητέψει με τους στίχους της ,μέσα στους οποίους περικλείει όλες τις αισθήσεις της κι όλα τα μέρη του σώματος [χείλια , χέρια , μάτια] . Και τι ωραίοι και ευρηματικά τολμηροί εκείνοι οι στίχοι " Θα σε ακουμπήσω....- γιατί παλιά δεν ήξερα - Που να βάλω τα χέρια , τα μάτια , την ανάσα] . Η ποιήτρια Άντη Μαραγκίνη γράφει για την Ασημίνα Ξηρογιάννη : " Το θεατρικό της τάλαντο τη βοηθά στο να πλάθει μέσα στα ποιήματά της ,ιδίως της πρώτης συλλογής , αισθαντικά τοπία , μέσα στα οποία περιπλανιούνται οι σκέψεις και οι αναμνήσεις της , με έναν τρόπο "δραματικό" . Σα να γράφει μικρά μονόπρακτα , εγκλωβισμένα στο σχήμα στίχων , για να μεταφέρει ,με εκφραστικά γυμνό τρόπο, την εσωτερική της πάλη". Στη δεύτερη συλλογή της "Πληγές" , υπάρχει περισσότερο σκοτάδι παρά φως .Το δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος . Εδώ μιλάμε για τραύματα που χαράχτηκαν κι επιμένουν στο παρόν και στο μέλλον . Με λίγους στίχους αλλά περισσό πάθος , η ποιήτρια συνομιλεί με το θηρίο που όλοι κρύβουμε στα έγκατα της πληγωμένης συνείδησής μας . Η ίδια μιλώντας για τα ποιήματά της γράφει : "Λιτά,ολιγόστιχα ποιήματα,συχνά επιγράμματα .Το ρήμα κυριαρχεί,το επίθετο σχεδόν ολοσχερώς απουσιάζει.Απουσιάζουν και τα περιττά ''στολίδια'',καθώς και κάθε είδους βερμπαλισμός.". Το τρίτο της έργο αποκλίνει θεματικά από τα προηγούμενα . Εδώ αναρωτιέται για το νόημα της Ποίησης μέσα σε μια ταραγμένη ,όπως η σημερινή , εποχή για τη χώρα μας . Υπάρχουν πολλές επικαιρικές αναφορές σε όσα έχουν συμβεί κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα και η ποιήτρια εκφράζει την αγωνία της , την αποστροφή της , το θυμό της .Στο δε δίλημμα "ποίηση ή δράση για την ανατροπή της αρρωστημένης κατάστασης" , απαντά με μία σύνθεση : η ποίηση μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνικής αναδιοργάνωσης .Μπορεί να γίνει μοχλός κίνησης των πραγμάτων και των ανθρώπινων ψυχών . Στα ποιήματα αυτής της συλλογής η ποιήτρια φαίνεται να συναντιέται νοερά με τον Τάσο Λειβαδίτη και να μεταλαμβάνει τη φιλοσοφία της ποιητικής του : γραφή προσγειωμένη στα μικρά καθημερινά στιγμιότυπα ,που όμως καθρεφτίζουν την εικόνα του μεγάλου "είναι" . Ο κριτικός και ποιητής Κώστας Τσιαχρής γράφει για τη συλλογή αυτή : " Ποίηση επικίνδυνη [όπως κι η ίδια εύχεται να μπορεί να γράφει ] ,που κοιτάζει κατάματα τον καθημερινό εφιάλτη της μνημονιακής Ελλάδας και αναδιατάσσει το στίγμα της .Ποίηση που απομακρύνεται -ίσως προσωρινά - από τις φεγγαρόλουστες αναπολήσεις και τις μαχαιριές της αγάπης ,κι επικεντρώνει τα νοήματά της στο ορατό , σ'αυτό που συναντά κανείς ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του .Ποίηση , τέλος , που αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα της δικής της ύπαρξης και που επιμένει να διδάσκει στον αναγνώστη και το μέσα στην καθημερινή τύρβη αόρατο " . Σας παραθέτω το ποίημα "Ένα ποίημα για τον Τάσο Λειβαδίτη"
Παίρνεις το ταμπούρλο σου
και τραγουδάς στους δρόμους κι εκείνος σ' ακούει από ψηλά.
Έχεις πάντα κοντά σου μολύβι και κόλλα λευκή ,
αντίδοτα στη φθορά και στη νοσταλγία.
Έχεις πάντα στο μαξιλάρι σου
ένα "μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα"
για να νανουρίζεσαι τα βράδια
κι ελπίζεις να γράψεις μια μέρα ποίηση αληθινή
ποίηση επικίνδυνη
που να διαπερνά το σώμα του ανθρώπου
να είναι πυροτέχνημα για το μυαλό του
και να τον βάζει να ζει το αόρατο
χωρίς τύψη
χωρίς ενοχή .
Απλώς να ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου