άδειο το πουκάμισο
θα μύριζε ακόμη από τη βραδινή μας πάλη
μέρα στα μάτια νύχτα στο κορμί
γεμάτο το κρεβάτι από ανάσες
θα γυρνούσαν σαν τις μοίρες από πάνω μας
κλώθοντας μετρώντας και κόβοντας
Τα σεντόνια θα χτυπούσαν στον καθρέφτη κύματα
Ψάρια κι αστερίες στον ιδρώτα μας ακόμα
ίσως ένα μαύρο υποβρύχιο
ανεβαίνοντας από τα βάθη της αγάπης
θα μας κατασκόπευε
κι εμείς θα προσποιούμασταν
πως δε γνωρίζουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου