Γιώργος Χριστοδουλίδης "Είδη Πρώτης Ανάγκης"

Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Ρωσία , συγκεκριμένα στη Μόσχα ,όπου και πραγματοποίησε σπουδές πάνω στη δημοσιογραφία .Η ποιητική του διαδρομή ξεκίνησε το 1996 ,όταν δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο "Εννιά" . Ακολούθησαν άλλες τέσσερις με πιο πρόσφατη τη συλλογή "Δρόμος μεταξύ ουρανού και γης" του 2013 . Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες ,δείγμα της απήχησης του λόγου και της παρουσίας του στα σύγχρονα λογοτεχνικά πράγματα . Ο ποιητικός του λόγος είναι άμεσος και συχνά ευφυής .Συλλαμβάνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο αδιόρατες για τους άλλους πτυχές της καθημερινότητας και τις μεταποιεί σε γνήσιο ποιητικό βίωμα , το οποίο εντυπωσιάζει με τη δύναμη της φαντασίας και της ευαισθησίας του. Ισχυρή επίσης στην ποίησή του είναι και η πεσιμιστική διάθεση , χωρίς ωστόσο οδηγείται σε υπερβολές . Σε αρκετά επίσης ποιήματα είναι παρών ,έστω και με υπαινικτικό τρόπο , ένας βαθύς κοινωνικός και πολιτικός στοχασμός . Επέλεξα ένα εξαιρετικά ευρηματικό ποίημα που έχει τίτλο " Είδη Πρώτης Ανάγκης" ,στο οποίο ο ποιητής διαπλέκει με έξοχο αλλά και με ειρωνικό τρόπο την τέχνη με την καθημερινότητα , για να δείξει πόσο λεπτά είναι ή γίνονται τα όρια μεταξύ τους .

Πήρα  δυο κομμάτια  χαρτί
στη  μια τα  ψώνια  , στην άλλη  το ποίημα
τα έβαλα  στην ίδια  τζέπη
του  μαγικού  παντελονιού
μπλέχτηκαν μεταξύ  τους 
άλλαξαν  θέσεις  οι λέξεις
το "τυρί"  έλιωσε  τόσο  κοντά   στον  ήλιο
και  θρυμματίστηκαν   τ' "αυγά"   πέφτοντας
από τα  γεφύρια  των στίχων
χύθηκε  το "κόκκινο  κρασί"
στις  χίλιες   οπές  που ακόμα   δεν  είχαν  ανοίξει.
Έφθασα  τελικά  στην  υπεραγορά
σκιές  αγόρασα  σε  τιμή   ευκαιρίας
κι έναν  έρωτα   που  έμενε   απούλητος  στα ράφια ,
ένα  ανοιχτήρι  ειδικό
για τις  κονσέρβες  μνήμης
που  αναμνήσεις
με  ημερομηνία  λήξης   διαθέτουν .
Η μοναδική  παρεξήγηση
έγινε  με το κουνέλι .
Στο  ποίημα  έγραφε   " εντελώς  φοβισμένο"
κι εγώ  σφαγμένο  το  βρήκα 

Γιώργος Μοράρης "Ταφική απομόνωση"

Ο Γιώργος Μοράρης κατάγεται από την Κύπρο , και συγκεκριμένα από τη Λεμεσό . Εργάστηκε ωστόσο στην Ελλάδα ως εκπαιδευτικός , Φιλόλογος , στη Μέση Εκπαίδευση .Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του δημοσιεύτηκε το 1991 και είχε τίτλο "Συναναστροφές Σιωπής" .Από τότε κυκλοφόρησε άλλες δύο δουλειές σε αρκετά μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους , τα "Άνθη Ράμνου" το 1998 και δέκα χρόνια μετά τον "Ροσμαρίνο" του 2008. Η ποίησή του είναι επηρεασμένη από την ιδιότητά του ως φιλολόγου ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα ποιήματά του υπερισχύει ο Φιλόλογος έναντι του Ποιητή . Συμβαίνει μάλιστα το ακριβώς αντίθετο : η Ποίηση του Μοράρη είναι αυθεντική και σε πολλά σημεία εξαιρετική . Ο ποιητής αξιοποιεί με ευφυέστατο τρόπο τον αρχαίο ελληνικό μύθο ,όχι για να δημιουργήσει απλώς εντύπωση ή να προσδώσει στα ποιήματά του μια πινελιά κύρους ,αλλά για να ανακατασκευάσει το μύθο , να απομυζήσει τα δραματικά του στοιχεία , να στήσει τον αναγνώστη απέναντι στους συμβολισμούς του , να τον αναδείξει σε ζώσα πραγματικότητα ,η οποία μεταφέρει διαχρονικά τις φοβίες , τους πόθους και τα σκοτεινά σημεία του ανθρώπου . Από τη συλλογή "Ροσμαρίνος" επέλεξα το ποίημα "Ταφική  απομόνωση"

Καμιά εκπλήρωση

δεν μπορούσε ν’ αναχαιτίσει

τα μάτια μας που έπλεαν 

και χάθηκαν μακριά. 

Κάτω από την επιφάνεια της λίμνης 

γλιστρούσαν οι χελώνες 

σχημάτιζαν ερωτική πομπή 

και χόρευαν στο υδάτινο μισόφωτο. 

Εκεί που τα γλυκά νερά της αλμύριζαν 

πρόβαλε το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

με τα κύματα των άπειρων υποσχέσεών της. 

Βγήκαν φεγγάρια 

που καταδύθηκαν για το λουτρό τους

και ξανάνιωσαν 

κεφάλια Νηρηίδων

στήθη που τέμνουν το πέλαγος. 

Το πόδι του χρόνου κρινόταν 

στους βραχίονες μιας ζυγαριάς

χωρίς αντίβαρο.

Ταλαντεύτηκε μπροστά μας η θέα

και το φάντασμα της αρχαίας θάλασσας 

αναδιπλώθηκε να διαλυθεί

στο σάβανο της ομίχλης. 

Οι χελώνες άκουγαν κραδασμούς

που δεν τους εννοούσαμε

μας οδηγούσαν 

τα πηδάλια των ποδιών τους 

εκεί που μετατοπίσθηκαν όλα 

στην αρχική θέση τους.

Όπως άνοιξαν 

έκλεισαν οι πύλες του τοπίου 

ενταφιάζοντας  απομεινάρια

μιας ακινητοποιημένης ζωής.

Έρμαιο στη ναυτία των αιώνων 

εκείνος π’ αφήνει 

την αρχαία θάλασσα ν’ αναπαύεται

μέσα στην ψυχή του.

Χριστόφορος Ανδρέου "Μεταξύ των χειλιών"

Ο Χριστόφορος Ανδρέου κατάγεται από την Κύπρο αλλά ζει και εργάζεται στο Λίβερπουλ .Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Παρίσι και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία .Η θητεία του στην ποίηση ξεκινά από το 2010 ,όταν εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του στα Αγγλικά με τίτλο "The broken time" .Από το 2012 και μετά ετοιμάζει τη δεύτερη δουλειά του ,αυτή τη φορά στα ελληνικά .Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από το πεζολογικό της ύφος , την έντονη ειρωνεία , την ποικιλία των θεμάτων και τους έξυπνους συμβολισμούς .Το ποίημα "Μεταξύ των χειλιών" είναι ένα μικρό δείγμα της γραφής του ποιητή .

Κανονικά   μεταξύ  των   χειλιών  και  των  χειλιών 

υπάρχει  μια  μεγάλη απόσταση 

όπως ας  πούμε  Σαχάρα  -  Αρκτικός  Ωκεανός

όπως  μεταξύ  ξηρασίας  και   πάγου

αλλά  έλα  που  έρχονται  οι  γλώσσες  και  τα  κάνουν όλα  άνω κάτω

κι  αλλάζουν  τα κεφάλια   σε  κινούμενες  μοτοσυκλέτες  

κι  από  τη   σύγκρουση  αντί να  βγούνε  πτώματα

βγαίνουν   κορμιά  γεμάτα  έκσταση ;

Βάκης Λοιζίδης "Κοιτάζω από τον γκρεμό το ποίημα"

Ο Βάκης Λοιζίδης δεν είναι ασφαλώς άγνωστος σε όσους παρακολουθούν προσεκτικά τα δρώμενα στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων 20 ετών .Ανήκει σε μία ομάδα δημιουργών που σηματοδοτούν την ανάδυση μιας νέας Κυπριακής ποιητικής σχολής με αξιώσεις .Μιας σχολής η οποία υφολογικά παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις της αντίστοιχης νεότερης ελληνικής ποίησης αλλά την ίδια στιγμή κατορθώνει σε επίπεδο θεματικής να ξεφύγει από το φάντασμα του εθνοκεντρισμού και να ανοιχτεί σε ευρύτερα πεδία προβληματισμού και έκφρασης . Ο Βάκης Λοιζίδης είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους ποιητές -αν όχι ο καλύτερος- αυτής της σχολής .Η ποίησή του συλλαμβάνει αυτό που εγώ ονομάζω "ύψος" στην ποιητική σύνθεση : ισορροπεί τέλεια ,πάντοτε σε μια ανώτερη βαθμίδα ποιότητας , ανάμεσα στην απλότητα και στην πολλαπλότητα .Τα ποιήματά του κατορθώνουν να μένουν πάντοτε στην περιοχή του ουσιώδους .Τίποτε το περιττό , τίποτε το αναίτιο ,τα πάντα αρθρωμένα με γεωμετρική αρτιότητα . Ο Λοιζίδης έχει εκδώσει μέχρι τώρα έξι ποιητικές συλλογές .Επέλεξα ένα αριστουργηματικό ποίημα με αυτοαναφορικό χαρακτήρα από τη συλλογή " Τα στοιχειώδη" του 2009 

Ξέρεις  τι'ναι

να  σ' εξουθενώνει  μια λέξη
Να  σου παίρνει  το  νόημα
Ν'αλλαξοπιστεί  στον γκρεμό
Εκεί  που  τη  χειρίζεσαι   απταίστως
Να  σου  προκύπτει  μη  ούσα
Να  σε  τυραννά
Να   θέλεις   να  την  παρατήσεις  
Κι αυτή να  γεμίζει  καπνό
τα  σοκάκια  της μνήμης
Να'χει  όλες  της  τις  αισθήσεις
Την ώρα  του   τοκετού

Ξέρεις  τι'ναι
να  σ' εγκαταλείπουν οι  λέξεις
να μένεις  μόνο 
με τη  μυρωδιά  των  ανθρώπων 
που τις  κατοίκησαν 
να  μείνεις  μόνο με την εμμονή
της  πρωτοτυπίας

Ξέρεις  τι  σημαίνει
να  σε  προδώσει  το  ποίημα ;

Κλαίρη Ζαχαρίου "Ονειροκρίτες"

Η Κλαίρη Ζαχαρίου είναι 27 ετών και κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη .Ωστόσο ζει μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη ,όπου και διατηρεί δική της επιχείρηση . Γνωρίζει άριστα την τουρκική γλώσσα και παράλληλα με τη δουλειά της ασχολείται και με μεταφράσεις κειμένων στα τούρκικα . Έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων Poe , Rilke , Eluard , Marineti, Orwel . H δική της ποιητική κατάθεση φέρει έντονο το στίγμα του ρομαντισμού ,αλλά παράλληλα υιοθετεί πολλές από τις τεχνικές της υπερρεαλιστικής γραφής : συναισθηματικά πληθωρική , λεκτικά τολμηρή , γεμάτη από φαινομενικά ασύνδετες εικόνες τις οποίες συνέχει ένα ασίγαστο πάθος . Η Κλαίρη μας έστειλε το ποίημα της «Ονειροκρίτες» από την ποιητική της συλλογή «Σε αναμονή…»

Το  όνειρο   σε  βγάζει   σε  πόρτες  ανοιχτές

Ερωτικά  καλέσματα  στα  βήματα  του  αόρατου

σπινθήρες   πόθου  και   ξαναμμένα  μάτια

Εδώ  χωρίς   υπερβολές   σε  περιμένω

Τελώ  θυσίες  και  το  αίμα   με  κυκλώνει 

Φλογερά   σημάδια   ερεθισμού

όπου  το  έγκαυμα  σημαδεύει  αρχαία  στιγμή

και  το νερό   δε  στέκεται  στις  χούφτες

Κρατήρες    σ’ όλο   το  μέλλον  

αποστάγματα  του  ζωντανού 

λεμονανθοί   με  το άρωμα  της  άνοιξης

καρφώνεις  τα  όνειρα   στις  πέτρες

κι  όσο  χτυπάς  ανακατώνονται 

Δε  μένουν   σύνορα  να  προσπεράσεις

Θολές   εικόνες  συνοδεύουν  τις  ματιές  σου

ξανοίγματα    της  απουσίας

χώροι   μέσα  σε χώρους  άγνωστους

Επικίνδυνα  κύματα  χωρίς  βοριάδες

Κάποτε  μου χτυπούν  τα  χέρια   και γράφω

Γράφω  για  τον  καιρό  που  μου  δυσκολεύει 

Την  ανάγνωση  της  θάλασσας

και  την  ακρόαση   του   πιθανού

Γράφω  για  τη  δεμένη  μου  ενοχή

για το    ποδήλατο  της  παιδικής μου   μνήμης

Άντη Μαραγκίνη "Esse est percipi"

H Άντη Μαραγκίνη [φιλολογικό ψευδώνυμο] είναι καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης ,αποσπασμένη στο εξωτερικό . Η σχέση της με την ποίηση ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα ,αφού για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα έγραφε διηγήματα και άρθρα σε γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά .Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη ποιητική συλλογή της ,η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα τιτλοφορείται "Εμπειρικά". Η ποίησή της έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο .Απηχεί τη μεγάλη αγάπη της για τη φιλοσοφία .Θέματα όπως η αδυναμία του ανθρώπου να συλλάβει τα όρια και το σκοπό της ύπαρξής του , το απροσδιόριστο και ακατόρθωτο , η τραγικότητα της δίψας για υπέρβαση , οι πολλαπλές αποχρώσεις του έρωτα , διατρέχουν τα περισσότερα από τα ποιήματα αυτής της συλλογής . Σε επίπεδο έκφρασης , η Άντη Μαραγκίνη προσπαθεί και το καταφέρνει σε πολύ μεγάλο βαθμό να συνταιριάξει τη ραθυμία του πεζού λόγου με τη δραστικότητα του ποιητικού λόγου . Το ποίημα "Esse est percipi" είναι χαρακτηριστικό του τρόπου γραφής της

Esse   est   Percipi

Αντιλαμβάνομαι  σημαίνει  Υπάρχω
Στα   χάσματα της  σιωπής και  στα  κενά  αέρος
Πιάνω τις  μέδουσες  και  μένουν  σχήματα
Πιάνω τις  αστραπές  και  μένει   λάμψη
Ό,τι  βαδίζει  πέρα  από τ' αγγίγματα δεν  είναι
Ό,τι   κοιτάει   ξοπίσω από  τα  μάτια δεν  υπάρχει
Και  τώρα που φιλιώνομαι  με  τις  σκιές
και  ζω  χωρίς το βάρος του  τον χρόνο
Τώρα που τα  κομμάτια δεν μπορούν να  συμπληρώσουν  σώμα
Σιγά  Σιγά  απελευθερώνομαι
και  γίνομαι  κι  εγώ
ένα  νεύμα  μια  αφή

Συνέντευξη του Κώστα Τσιαχρή στον Γιάννη Ανταίο

-Κύριε  Τσιαχρή  , τι  είναι  αυτό  που   δίνει  σήμερα  δύναμη  στον  ποιητή  να  συνεχίσει   ,ή  και  να   ξεκινήσει ,  τη   δύσκολη   αναμέτρηση  με τον κόσμο  των  λέξεων ; Εννοώ  μήπως  οι  ποιητές   είναι  καταδικασμένοι  να  ζουν  στο  περιθώριο; 

-Εδώ  κατά  έναν  τρόπο  θα  διαφωνήσω  μαζί σας .  Εξαρτάται  από το  πως  βλέπει  κανείς  το  περιθώριο . Αν  θεωρήσει  πως  το  περιθώριο  ταυτίζεται  με την  όποια  μειοψηφία  ,τότε  μπορεί  να  έχετε   δίκιο . Αν όμως  δούμε  την έννοια  του περιθωρίου  με  άλλα  κριτήρια , αν ας  πούμε  θεωρήσουμε  ότι  δεν  είναι  η ποσότητα   αλλά  η  ποιότητα   η  παράμετρος   που   δίνει  στο   περιθώριο  τη  βαθύτερη   σημασία  του , ε τότε  ο  ποιητής   εξακολουθεί να βρίσκεται   στο  κέντρο  των πραγμάτων  

-Θεωρείτε  δηλαδή  ότι  το  περιθώριο   είναι  η  μεγάλη  απρόσωπη  μάζα  ,η  οποία  αποσυντονισμένη  και  επίμονα  προσηλωμένη   στο κυρίαρχο   δόγμα  του  πραγματισμού  χάνει  το  μεδούλι  των  πραγμάτων ; 

-Ακριβώς ! Εκεί  παίζεται  όλο το  παιχνίδι .Αλίμονο  αν  ο ποιητής  πιστέψει  ότι   εκείνος  είναι  ο   απόκληρος  της  σημερινής  πραγματικότητας .Δεν πρέπει να  τους  κάνει  τη  χάρη . Η  μεγάλη  απρόσωπη   μάζα ,όπως  την  χαρακτηρίσατε , είναι  που  πρέπει  να  κλίνει  προς αυτόν  όχι  αυτός  προς   εκείνη  

-Εδώ  θα  μπορούσε  να  σας  κατηγορήσει  κάποιος  ότι   πάσχετε  από  έναν  ανίατο   ρομαντισμό ! Τι  θα του  απαντούσατε ; 

-Αν   ρομαντικός   είναι  αυτός  που  έχει  στα  μάτια  του πολλές   εκδοχές  της  πραγματικότητας  και  όχι  μόνο αυτή για την οποία  προσπαθούν να τον πείσουν  , δε  μ’ ενοχλεί  καθόλου η  κατηγορία . Σας το   επαναλαμβάνω  με άλλα  λόγια : είναι  το  άγουρο  που  πρέπει  να  μοιάσει  με το  ώριμο , για  να  μπορέσει ο  καρπός  ν’ αποκτήσει  την  οριστική  του γεύση  

-Και  σε τι  ακριβώς  συνίσταται  αυτή  η ωριμότητα   των  ποιητών ; Τι  είναι  εκείνο  που   τους  θέτει  εξ  ορισμού   σε  ένα  επίπεδο  παραπάνω  από  τη  μάζα ; 

-Δεν  είναι  διακήρυξη  αλαζονείας  ,αλλά  πιστεύω  ακράδαντα   ότι  στη  συνομοταξία   των  ποιητών  αντικρίζει  κανείς  τον  άνθρωπο   στην  ολοκλήρωσή  του .Αντικρίζει   τον  ανατόμο   της  πραγματικότητας  , έτσι  τον  ονομάζω  εγώ . 

-Και  ποιο  είναι  το  εργαλείο   στα  χέρια  του ; Ποιο  είναι  το  νυστέρι  του  ποιητή ; 

-Η τόλμη με την  οποία  αναποδογυρίζει   δεδομένες  καταστάσεις . Δε  φαντάζεστε  πόσο   περιπετειώδες  μα και  πόσο  οδυνηρό  μπορεί  να  είναι  αυτό . Αλλά  και  ποια  ενορχήστρωση  των  αισθήσεων  απαιτεί . Σκόπιμα  χρησιμοποίησα  τη  λέξη  ενορχήστρωση  ,γιατί  δεν  είναι  πάντοτε  εύκολη   στην  περίπτωση  του  πραγματιστή . Ξέρετε  η  μεγάλη  αρρώστια  της  εποχής  μας  είναι  αυτό  που  εγώ αποκαλώ «διασκορπισμός» .Μία  διάχυση  στόχων , δυνάμεων , αισθήσεων και  νοημάτων . Είναι  πολύ δύσκολο  μέσα  σ’  έναν  τόσο  μεγάλο  διασκορπισμό  να  διαπεράσει  κανείς  τα  πολλά   στρώματα  που  κρύβουν   την  ουσία  ,και  να  χαθεί  στις  επιμέρους  αναζητήσεις  του . 

-«Υπερφυσική»  οντότητα      λοιπόν  ο  ποιητής ; 

-Κάθε  άλλο ,κύριε  Ανταίο   .Για  να  μην  παρεξηγηθώ . Είναι  κομμάτι  σάρκας  που  έχει  τις  ίδιες  βιολογικές  λειτουργίες  όπως  όλοι . Θα χασμουρηθεί , θα  πεινάσει , θα  διψάσει .Αλλά  δε θ’ αφήσει   αυτές  τις  λειτουργίες  να   γίνουν  η  μοναδική  διέξοδος  για  το  σώμα  του .Θα  το  αναγκάσει  να  βρει  ουρανό ,όταν  όλα  γύρω  του  μυρίζουν  χώμα  

-Ασφαλώς  , αλλά   εγώ  θα  επιμείνω  !  Δε  σας  ενοχλεί  που   αυτή  η ικανότητα  των  ποιητών  ελάχιστα  επιδοκιμάζεται  και   επιβραβεύεται  στη  σημερινή  εποχή ; Δεν   αισθάνεστε   κάποτε  το  βάρος  της   ματαιότητας  μιας  τέτοιας  προσπάθειας  ,όταν  αυτή   δε  βρίσκει  αποδοχή   από  έναν  σεβαστό  αριθμό  ανθρώπων ; 

-Πολύ  συχνά  ! Αλλά  αυτό   δεν  έρχεται   σε  αντίφαση  με  ό,τι  σας  είπα  παραπάνω . Είναι  απλώς  ένα  παροδικό   ολίσθημα  της  βούλησης  του  ποιητή  να  εκπληρώσει  την  αποστολή  του  

-Και  ποια  είναι   αυτή  η  αποστολή  , κύριε  Τσιαχρή  ; 

-Να  διδάσκει   ότι  το  τίποτε  μπορεί να γεννήσει  ομορφιά 

-Ας  αφήσουμε   το  γενικότερο  στίγμα  των ποιητών  κι ας  έρθουμε   στη δική  σας  παρουσία στα γράμματα . Τι  ήταν  αυτό που  σας  παρακίνησε  να  επιλέξετε  την ποίηση  ως τρόπο  έκφρασης ;  

-Η   μεγαλύτερη  ελευθερία  που  παρέχει    στο  δημιουργό   σε  σχέση  ας  πούμε  με την  πεζογραφία  ,αλλά  και  η  πρόκληση  του  να   αναγκάζεται  να  συρρικνώσει  ,για να  παραφράσω  λίγο τον  Μαγιακόφσκι ,  δεκάδες   σκέψεις και συναισθήματα  στο   σχήμα ελάχιστων  ή  και  μιας  μοναδικής  λέξης .Κι  όταν   ο  ποιητής  κατορθώνει   αυτή  τη συρρίκνωση ,νομίζω πως θα το   αισθάνεστε  κι  εσείς , η   ηδονή   του  αγγίζει  τα  όρια  του  σαρκικού έρωτα , της  εκσπερμάτισης  ή του  οργασμού  

-Συχνά  τα  ποιήματά   σας  μοιάζουν  με  γενετήσιες   εκρήξεις ! Πρόκειται  για  ενσυνείδητη  προεπιλογή   ή  αυτό   προκύπτει   στην  πορεία  της  σύνθεσης ;Θέλω  να  πω   το  εξής . Ξεκινάτε  έχοντας  στο  νου  σας  ότι  το  ποίημα  πρέπει να λάβει τη  συγκεκριμένη  φόρμα  ή    ανακαλύπτετε  κι  εσείς   ,καθώς  γράφετε το  ποίημα , ότι  το  ποιητικό  σας  εγώ    εκρήγνυται   μαζί  με τις  λέξεις  που   γράφονται  στο  μυαλό   σας  και στο χαρτί ; 

-Συμβαίνουν και  τα δύο …άλλωστε  αν  επρόκειτο  για  ένα  είδος  φόρμας ,  θα  εξέθετα   τα  ποιήματα  σε πολύ μεγάλο  κίνδυνο . Μπορεί  στην  αρχή  να γοήτευαν   με το δυναμισμό  τους ,αλλά  σύντομα  θα  κατέρρεαν  κάτω από το βάρος  μιας  απαιτητικής  ανάγνωσης . Ξέρετε  ο  αναγνώστης  είναι  πολύ  πιο   ευφυής  απ’ ότι ορισμένες  φορές  φανταζόμαστε . 

-Και  ποια  είναι   η  σχέση  σας  με  τους  αναγνώστες  σας ; Εννοώ  τους  λαμβάνετε  υπόψη  κατά  τη  σύνθεση των ποιημάτων  σας  ή  κινείστε  εντελώς  μοναχικά  στο  δρόμο  της  δημιουργίας ; Για  να το  γενικεύσω : ο καλλιτέχνης  δικαιούται   να  αγνοεί   τις  προσδοκίες  του  κοινού του ; 

-Κατά  έναν  τρόπο   δεσμεύεται .Αλλά  αυτό  σε καμία  περίπτωση  δε  σημαίνει  ότι  δημιουργεί   για  να  ευχαριστήσει  το  κοινό του . Θα  ήταν  αφόρητα προβλέψιμος  και   γιατί  όχι   δειλός . Θα  αναιρούνταν  η  αυτοτέλεια  της φυσιογνωμίας  του .Το  κοινό  οφείλει  να   αποδέχεται  με  ώριμο  τρόπο  το   δικαίωμα  του  καλλιτέχνη  να  ανατρέπει  τις  προσδοκίες  που  αυτό  έχει   από  εκείνον  

-Κλείνοντας    αυτή  τη  μικρή  μας  συζήτηση ,θα  ήθελα  να  σας  βάλω στον  πειρασμό  ,μια  και θεωρήσατε  μέγιστη   ηδονή  του  ποιητή  τη συρρίκνωση πολλών εμπειριών  σε  μία λέξη , να  μας   αποτυπώσετε  με μία –δύο  λέξεις   το ποιητικό  σας  όραμα  

-Αποναρκοθετημένο  ναρκοπέδιο 

Χριστίνα Χαρτίνου "Όταν κάποτε....."

Η Χριστίνα Χαρτίνου είναι μόλις 19 ετών . Η σχέση της με τη λογοτεχνία, και ειδικότερα την ποίηση, ξεκίνησε από τα χρόνια που φοιτούσε στο δημοτικό σχολείο , όταν είχε λάβει μέρος σε πολλούς μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης και είχε αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις . Ποιητικά της ινδάλματα είναι ετερόκλητες μεταξύ τους φυσιογνωμίες όπως ο Γιώργος Σεφέρης , ο Γιάννης Σκαρίμπας ,ο Νίκος Γκάτσος , ο Ζήσης Αιναλής και η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ . Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε νεανικά έντυπα , ενώ οδεύει ολοταχώς προς τη δημοσίευση της πρώτης συλλογής ποιημάτων της με τίτλο "Κοιτάσματα νιότης" .Από αυτή τη συλλογή η Χριστίνα επέλεξε και μας έστειλε το ποίημα της "Όταν κάποτε.....", για  να μας  αποδείξει  ότι  πολλές  φορές   το  νεαρό  της  ηλικίας   δε  συμβαδίζει  με την  ωριμότητα   της  έκφρασης .

Όταν  κάποτε  
άσπρες  τρίχες  θα βασιλεύουν στο  κεφάλι  μου
Όταν  τα χρώματα θα φαίνονται  όλα ίδια
τι  κόκκινο τι  κίτρινο   τι  μαύρο 
Όταν  τα  μάτια  θα  κοιτάζουν  χωρίς  να βλέπουν 
χαμένα  κάπου   σ'  ένα  πρώην  σώμα 
Όταν  ρυτίδες   θα  σκαρφαλώνουν  στα χέρια 
και  στο  μέτωπό μου
και  θα σκοντάφτουν  μέσα  τους  οι επιθυμίες 
Όταν   "νυν και  αεί"  θα  συγχωνεύονται  σε  μια στιγμή
κι  εγώ ανύποπτη  μα  κι έντρομη 
θα  βάζω κρίκους  στο  σκοινί 
έναν ακόμη....έναν  ακόμη .....μέχρι που  θα φτάσει ;
Όταν  η πολυθρόνα  κι  ο  καθρέφτης  θα'ναι  τα  δεσμά μου
Όταν θα  με  μετράνε  οι  μέρες 
αντί να τις  μετρώ  εγώ 

Τότε
Θα  γέρνω  απαλά  στα  χέρια σου 
και  θα  σου  κλέβω  νιάτα 
αγέραστη  καρδιά μου 

Άρης Καλμάκης "Η παγίδα "

 

Ο  Άρης  Καλμάκης  γεννήθηκε   στο  Μόναχο  της  Γερμανίας   .Η  μητέρα  του  τον  μύησε  από νωρίς   στο  λυρικό  τραγούδι  και  στην ποίηση ,με  αποτέλεσμα  αρκετά  ποιήματά  του  να δημοσιευθούν   στα  γερμανικά  σε  τοπικές εφημερίδες και  περιοδικά . Στην  Ελλάδα  ήρθε  το  2007   ,για  να  σπουδάσει   Παιδαγωγικά  στο  Πανεπιστήμιο  Αθηνών .Από  τότε  άρχισε  να  γράφει  ποίηση  στην  ελληνική  γλώσσα  και  ετοιμάζεται  να  δημοσιεύσει  την  πρώτη  ποιητική  συλλογή  του  "Τα  νευρώδη"   σε  εκδοτικό  οίκο της  Αθήνας . Τα  ποιήματά  του  κινούνται  σε  παραδοσιακούς  εκφραστικούς   δρόμους  ,αλλά  την ίδια  στιγμή   αποπνέουν   την αίσθηση  του  μοντέρνου  και  του  τολμηρού . Το  ποίημα  "Η  παγίδα"   είναι  ενδεικτικό  του  ύφους  της   συλλογής  του .

Η  παγίδα

Παγίδα  παγίδα
σ' έστησα
σε μια  σελίδα
και  περιμένω

Κάποιος να  πέσει
που να' χει  σχέση
με μια  μου λέξη
εγώ τον δένω

και  ποιος  θα σώσει
το δόλιο  θύμα
από  της  μνήμης
τη  ρυτίδα  ;