Άντη Μαραγκίνη "Σκηνοθεσία"

                                                                          Από  την  ποιητική  συλλογή  "Τα  εμπειρικά"  

Θ' άφηνες  μόνο  ένα λουλούδι  στο πάτωμα

άδειο  το  πουκάμισο

θα  μύριζε  ακόμη  από τη  βραδινή  μας  πάλη 

μέρα   στα  μάτια  νύχτα  στο  κορμί

γεμάτο  το κρεβάτι  από  ανάσες 

θα  γυρνούσαν  σαν τις μοίρες  από  πάνω μας

κλώθοντας  μετρώντας  και κόβοντας 

Τα  σεντόνια  θα χτυπούσαν στον  καθρέφτη  κύματα 

Ψάρια κι αστερίες στον ιδρώτα μας  ακόμα

ίσως  ένα  μαύρο  υποβρύχιο 

ανεβαίνοντας   από  τα  βάθη  της  αγάπης 

θα  μας  κατασκόπευε 

κι  εμείς  θα  προσποιούμασταν 

πως  δε γνωρίζουμε 

 

Ασημίνα Ξηρογιάννη 'Ένα ποίημα για τον Τάσο Λειβαδίτη"

H Ασημίνα Ξηρογιάννη είναι ποιήτρια και ηθοποιός . Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα , όπου και πραγματοποίησε σπουδές στην κλασική φιλολογία και στη θεατρολογία . Έλαβε επίσης μαθήματα υποκριτικής στο "Θέατρο -Εργαστήριο".Η πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 2009 με την ποιητική συλλογή "Η προφητεία του ανέμου" . Ακολούθησαν άλλες δύο ποιητικές συλλογές ["Πληγές" και "Εποχή μου είναι η ποίηση"] , η νουβέλα "Το Σώμα του Έγινε Σκιά" και η πρόσφατη δουλειά της "23 μέρες" , ένα πεζό έργο με ορισμένα ποιητικά μέρη . Χαμαιλεοντική μορφή στο χώρο της ποίησης , ελίσσεται ανάμεσα στο προσωπικό βίωμα και στην πολιτική διαμαρτυρία , και κατορθώνει με κάθε της έργο να παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο .Στην "Προφητεία του ανέμου" το πρώτο υλικό είναι ο έρωτας ,ο οποίος συνήθως δε βρίσκει ανταπόκριση ή ακυρώνεται ή μένει απλώς μέσα στη μνήμη της ως βιωμένη στιγμή που κατά το παρόν της συγγραφής αναζωπυρώνεται και φλογίζει τους στίχους . Το έπαθλο της απώλειας είναι ωστόσο πολύτιμο : η ποίηση ["Έχασα εσένα μα κέρδισα την ποίηση" , είναι το πρώτο μονόστιχο ποίημα με το οποίο μας καλωσορίζει στην ποιητική της πραγματικότητα ] .Υπάρχει σχεδόν παντού "ο άλλος" , ο "ερωμένος" , τον οποίο προσπαθεί να γητέψει με τους στίχους της ,μέσα στους οποίους περικλείει όλες τις αισθήσεις της κι όλα τα μέρη του σώματος [χείλια , χέρια , μάτια] . Και τι ωραίοι και ευρηματικά τολμηροί εκείνοι οι στίχοι " Θα σε ακουμπήσω....- γιατί παλιά δεν ήξερα - Που να βάλω τα χέρια , τα μάτια , την ανάσα] . Η   ποιήτρια   Άντη   Μαραγκίνη  γράφει   για  την  Ασημίνα  Ξηρογιάννη : " Το  θεατρικό  της  τάλαντο  τη  βοηθά   στο  να  πλάθει  μέσα   στα  ποιήματά  της  ,ιδίως της πρώτης  συλλογής   , αισθαντικά   τοπία  , μέσα  στα  οποία  περιπλανιούνται  οι  σκέψεις  και  οι  αναμνήσεις  της , με  έναν τρόπο  "δραματικό" . Σα  να  γράφει  μικρά  μονόπρακτα  , εγκλωβισμένα  στο  σχήμα  στίχων , για  να  μεταφέρει  ,με  εκφραστικά   γυμνό τρόπο, την εσωτερική  της  πάλη". Στη δεύτερη συλλογή της "Πληγές" , υπάρχει περισσότερο σκοτάδι παρά φως .Το δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος . Εδώ μιλάμε για τραύματα που χαράχτηκαν κι επιμένουν στο παρόν και στο μέλλον . Με λίγους στίχους αλλά περισσό πάθος , η ποιήτρια συνομιλεί με το θηρίο που όλοι κρύβουμε στα έγκατα της πληγωμένης συνείδησής μας . Η ίδια μιλώντας για τα ποιήματά της γράφει : "Λιτά,ολιγόστιχα ποιήματα,συχνά επιγράμματα .Το ρήμα κυριαρχεί,το επίθετο σχεδόν ολοσχερώς απουσιάζει.Απουσιάζουν και τα περιττά ''στολίδια'',καθώς και κάθε είδους βερμπαλισμός.". Το τρίτο της έργο αποκλίνει θεματικά από τα προηγούμενα . Εδώ αναρωτιέται για το νόημα της Ποίησης μέσα σε μια ταραγμένη ,όπως η σημερινή , εποχή για τη χώρα μας . Υπάρχουν πολλές επικαιρικές αναφορές σε όσα έχουν συμβεί κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα και η ποιήτρια εκφράζει την αγωνία της , την αποστροφή της , το θυμό της .Στο δε δίλημμα "ποίηση ή δράση για την ανατροπή της αρρωστημένης κατάστασης" , απαντά με μία σύνθεση : η ποίηση μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνικής αναδιοργάνωσης .Μπορεί να γίνει μοχλός κίνησης των πραγμάτων και των ανθρώπινων ψυχών . Στα ποιήματα αυτής της συλλογής η ποιήτρια φαίνεται να συναντιέται νοερά με τον Τάσο Λειβαδίτη και να μεταλαμβάνει τη φιλοσοφία της ποιητικής του : γραφή προσγειωμένη στα μικρά καθημερινά στιγμιότυπα ,που όμως καθρεφτίζουν την εικόνα του μεγάλου "είναι" . Ο κριτικός και ποιητής Κώστας Τσιαχρής γράφει για τη συλλογή αυτή : " Ποίηση επικίνδυνη [όπως κι η ίδια εύχεται να μπορεί να γράφει ] ,που κοιτάζει κατάματα τον καθημερινό εφιάλτη της μνημονιακής Ελλάδας και αναδιατάσσει το στίγμα της .Ποίηση που απομακρύνεται -ίσως προσωρινά - από τις φεγγαρόλουστες αναπολήσεις και τις μαχαιριές της αγάπης ,κι επικεντρώνει τα νοήματά της στο ορατό , σ'αυτό που συναντά κανείς ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του .Ποίηση , τέλος , που αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα της δικής της ύπαρξης και που επιμένει να διδάσκει στον αναγνώστη και το μέσα στην καθημερινή τύρβη αόρατο " .  Σας παραθέτω το ποίημα "Ένα ποίημα για τον Τάσο Λειβαδίτη"

Παίρνεις   το  ταμπούρλο  σου

και  τραγουδάς  στους  δρόμους 
κι  εκείνος   σ' ακούει  από  ψηλά.
Έχεις  πάντα   κοντά  σου  μολύβι  και  κόλλα  λευκή ,
αντίδοτα  στη  φθορά  και  στη νοσταλγία.
Έχεις  πάντα  στο  μαξιλάρι  σου
ένα  "μικρό  βιβλίο  για  μεγάλα  όνειρα"
για  να  νανουρίζεσαι  τα  βράδια 
κι ελπίζεις  να γράψεις  μια  μέρα   ποίηση  αληθινή 
ποίηση  επικίνδυνη 
που  να  διαπερνά    το  σώμα  του   ανθρώπου 
να  είναι  πυροτέχνημα   για  το  μυαλό  του
και  να  τον βάζει  να  ζει  το αόρατο 
χωρίς  τύψη  
χωρίς  ενοχή .
Απλώς  να  ζει.

Ανδρέας Καρακόκκινος "Κλεμμένο πορτοκάλι"

Ο Ανδρέας Καρακόκκινος κατάγεται από την Κύπρο . Γεννήθηκε στην κατεχόμενη σήμερα Μόρφου . Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη ,όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ . Στην πρώτη του ποιητική συλλογή "Πνοή της άνοιξης " ο ποιητής υμνούσε με μία μελαγχολική διάθεση τον έρωτα , αναζητούσε το αντίδοτο της ερωτικής απόγνωσης στην ποίηση και περιέγραφε με σχεδόν δοξαστικό τρόπο την άνοιξη . Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μου και η δεύτερη συλλογή του "Λεμονανθοί στο πέλαγο" .Όταν την ολοκλήρωσα , σκέφτηκα : "τι όμορφη ποίηση" ! .Μέσα από τα ποιήματά του αναδεικνύεται μία βαθιά ευαισθησία κι ένας τρυφερός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πιο οδυνηρά βιώματα . Βιώματα που έχουν να κάνουν με τον τόπο καταγωγής του , την Κύπρο . Αναπολεί λοιπόν ο ποιητής τις μέρες της ομορφιάς ,όταν ο τόπος του δεν είχε ακόμη μοιραστεί στα δύο .Επισκέπτεται τις εγκαταλειμμένες αυλές , τα φαγωμένα από το χρόνο παράθυρα των σπιτιών , τους δρόμους ,τα λουλούδια που μεγαλώνουν μόνα τους , συγκινείται και μεταφέρει τη συγκίνησή τους σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο . Πράγματι αυτό που καταφέρνει ο ποιητής είναι να αγγίξει τον αναγνώστη του , να τον κάνει συμμέτοχο στη λεπτή του θλίψη και κρατήσει ζωντανή την ιστορική του μνήμη . Η κοινωνικοπολιτική χροιά είναι παρούσα , αλλά η διάχυσή της στα ποιήματα γίνεται με έναν διακριτικό τρόπο ,ικανό ωστόσο να οδηγήσει τη σκέψη του αναγνώστη στα δραματικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του πολύπαθου νησιού . Η συλλογή αποτελείται από 24 ολιγόστιχα ποιήματα κι από μία μεγάλη ποιητική σύνθεση που οργανώνεται σε οκτώ επιμέρους αποσπάσματα . Ο δε λόγος του ποιητή είναι λιτός και συγκρατημένος αλλά ικανός να αποτυπώσει με ενάργεια τις σκέψεις και τα συναισθήματά του . Παραθέτω το ποίημα "Κλεμμένο πορτοκάλι"

Βάφαμε τις αυλές
με ανυπόμονες ματιές
μακραίναμε το χρόνο
ανάμεσα στις ανάσες
δυο βιβλίων ιστορίας
γνέθαμε τον έρωτα
στα μπλε τετράδια
εκεί που κρύβαμε τα μυστικά μας
και στο εξώφυλλο της καρδιάς
πλάθαμε με πηλό τα όνειρα
σε χρώμα κλεμμένου πορτοκαλιού
από τον κήπο δίπλα στο σχολείο


ύστερα ήρθε απρόσμενα
μια κόκκινη καταιγίδα φονική
τα έκλεψε όλα
και μας άφησε μονάχα
φλούδες αναμνήσεις

Μελίνα Ζωγράφου "Ένα τσιγάρο δρόμος"

Η Μελίνα Ζωγράφου είναι μουσικός και ποιήτρια .Είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης . Παίζει πιάνο και κιθάρα και διδάσκει σε ωδείο της πόλης .Ο πατέρας της έχει μικρασιατικές ρίζες , ενώ η μητέρα της είναι Ιταλίδα και ασχολείται με την κριτική της τέχνης . Η Μελίνα ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό και η ίδια περιγράφει τον εαυτό της ως έναν ανήσυχο και ανοιχτό σε καινούργιες προτάσεις άνθρωπο . Η ποίηση μπήκε στη ζωή της μετά από το θάνατο ενός αγαπημένου της προσώπου ,  ως ένας τρόπος αναπλήρωσης του συναισθηματικού κενού που αυτό το πρόσωπο άφησε στη ζωή της . Η πρώτη της ποιητική συλλογή "Ανακρίβειες" δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί , καθώς η ποιήτρια βρίσκεται σε μία φάση αναζήτησης εκδότη . Υφολογικά τα ποιήματά της είναι λιτά και κατορθώνουν να διεγείρουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη όχι με περίτεχνους εκφραστικούς τρόπους , αλλά με τις παράξενες ιστορίες που μεταφέρουν . Παρουσιάζω το ποίημα "Ένα τσιγάρο δρόμος" 

Καπνίζω

κι  η πόλη   τραβάει  τον καπνό στα  σωθικά  της  

και  μια  ζάλη  σηκώνει στα χέρια  της  τους  δρόμους

χάνουν  την  πορεία  τους   οι  οδηγοί

κι  οι  λάμψεις  από  τα  φανάρια ανακατεύονται

Μέσα  στο σάστισμα  

κανένας  νόμος 

Μέσα  στην  ταραχή 

ουδείς   κριτής 

Βγαίνω  απ' τα ρούχα  κι  από   τη  ζωή  μου

περαστικοί  γυρνούν με φόβο  το κεφάλι

βγάζω  μπροστά  ένα  σκήνωμα 

και  περπατάω 

Νικηφόρος Λάβδας "19 ετών και με το σώμα μου έτοιμο"

Ο Νικηφόρος Λάβδας είναι μόλις 21 ετών και σπουδάζει στη σχολή Αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου McGill του Μόντρεαλ.Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κηφισιά .Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολείται και με την κλασική μουσική . Παίζει πιάνο και βιολί , και λατρεύει τον Μπετόβεν και τον Στράους . Η πρώτη του ποιητική συλλογή θα είναι έτοιμη στα τέλη του 2015 και θα περιλαμβάνει 30 ολιγόστιχα ποιήματα ,στα οποία αναδεικνύεται ο παρθενικός τρόπος με τον οποίο βιώνει τα θαύματα του ανθρώπινου σώματος ο άνθρωπος της εφηβικής ηλικίας . Ο ποιητής αφήνει πίσω του τις αναστολές , μιλάει ανοιχτά αλλά πάντοτε ποιητικά ,ξεγυμνώνει την υποκρισία και μας καλεί να δούμε την ποίηση ως μία πράξη επανασύνδεσης του σώματος με την αλήθεια του .Το ποίημα που ακολουθεί είναι ενδεικτικό των προθέσεων και των διαθέσεών του : ο αφηγητής δηλώνει ξεκάθαρα την ταυτότητά του "νεαρός εγώ με μια καρδιά αδίστακτη" , σα να θέλει να μας προειδοποιήσει ότι είναι έτοιμος [αυτό υπαινίσσεται και ο τίτλος ] να παραδοθεί στις πρωτόγνωρες ηδονές .

Χάνομαι  στα  πονηρά   δρομάκια  

νεαρός   εγώ  με  μια καρδιά   αδίστακτη 

και  μ' ένα  κύμα 

που  παλεύει  ν' ανοίξει  

το φερμουάρ  του  παντελονιού  μου 

Σαν το  έντομο   ζαλίζομαι

τα  φώτα  με τυφλώνουν

γυροφέρνω  τα  κακόγουστα  μπαράκια 

και  παιδεύω το  κορμί  μου 

ν'απαντήσει  στις αχόρταγες  ματιές 

Μπαίνω  σε  υπόγεια  μαγαζάκια 

καταπίνει  τη  λαχτάρα  μου  η γη 

με  γυρεύει  ο   Άδης  των μπορντέλων 

να  καρπίσω  με  το  νεαρό  μου  σπέρμα 

κάτι  πεθαμένα      σώματα  

Ευρυδίκη Μαρκάτου "Τέλος καλοκαιριού'

Η Ευρυδίκη Μαρκάτου κατάγεται από την Κεφαλλονιά αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης . Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Manchester και συνέχισε τις σπουδές της στις ΗΠΑ . Μιλάει Αγγλικά , Γερμανικά και Ιταλικά . Η σχέση της με την ποίηση ξεκίνησε το 2013 ,όταν δημοσίευσε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο "Το βάραθρο" . Η ποίησή της δονείται από έναν αυθεντικό ερωτικό παλμό . Υπάρχει πάντοτε το άλλο πρόσωπο , συνήθως ο αποδέκτης της επιθυμίας , ο οποίος εξιδανικεύεται και παρουσιάζεται μέσα σε ένα λυρικό πλαίσιο. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο οι αισθησιακές εικόνες και τα επίθετα μεταδίδουν ηχηρά τη συγκινησιακή φόρτιση της αφηγηματικής φωνής . Δημοσιεύω το ποίημα "Τέλος καλοκαιριού" .

Μείναμε  ώρες  να κοιτάζουμε  τον  ελαιώνα
βράδυ  Σεπτεμβρίου  και το φεγγάρι   έκαιγε   βαθιά
έβγαζαν    τα   μαλλιά   μας  ασημένιες  στάχτες 
και  λίγο  λίγο ένιωθες  θα  ξεπηδήσει  από  μέσα  τους
κάποιος  θεός
Μου  άπλωσες  στα  κληματόφυλλα το  παρελθόν  σου
φανέρωσες   χρυσάφι  από  τη  μέσα  σου  μεριά
το   άγγιξα  κι  αστράψανε  τα  χέρια  μου
τα  σήκωσα   μέσα  στη  νύχτα
κι  ήρθε  μεσημέρι
ήρθε  η  αλήθεια   να  τρομάξει  τα   σημεία
που  ως  τώρα  έμεναν  στα  μάτια  σου  κρυφά